Obumieranie natury, jej jesienny spokój i cisza zawsze interesowały autora. W tej pracy odczuwana jest samotność mistrza, jego próba zrozumienia i przeanalizowania tego uczucia. Farba stłumiona i pozbawiona radości. Sama działka – mały wiatrak i chata młynarza pod okapem kilku drzew – jest zagadkowa.
Miejsce na młyn jest niewygodne.
Może to tylko oznaczać, że stoi tu bardzo długo, kiedy drzewa nie zablokowały jeszcze drogi do wiatru ustawiającego ostrza młyna. Dym zwija się nad chatą – stało się tak zimno, że gospodarze zalali piec. Na tle bez wyrazu i zachmurzonego nieba lot stada ptaków tworzy melancholijny nastrój.
Kontrast między dużymi, potężnymi drzewami i małymi, kruchymi strukturami ujawnia uczucia samego autora, który dotkliwie odczuwa pustkę w swojej osobistej przestrzeni.
Z drugiej strony samotność i pustka, z jaką obraz jest nasycony, nie są przekazywane widzowi. Mistrz buduje w ten sposób swój obraz, który widz przede wszystkim zwraca uwagę na malowniczość i powściągliwość, uroczyste piękno jesiennego więdnięcia. Liczne odcienie brązu i ciemnej zieleni działają na rzecz ujawnienia idei autora, komponując atmosferę pracy.
Widz ma wrażenie, że światło na obrazie nieuchronnie odchodzi, coraz trudniej jest dostrzec indywidualne szczegóły. Wydaje się, że bardzo szybko światło opuści całkowicie, aby powrócić tylko wiosną. Światło dla artysty jest w rzeczywistości źródłem samego życia.
(1 votes, average: 5,00 out of 5)