Rzeźba Michała Anioła „Dawid”. Wysokość rzeźby to 547 cm, marmur. W 1501 r. Michał Anioł wrócił do Florencji.
Tutaj śmiało podejmuje się egzekucji kolosalnego posągu Dawida z ogromnego bloku marmuru, na którym kiedyś pracował jeden nieudany rzeźbiarz i, jak wszyscy myśleli, beznadziejnie go zepsuł.
Pomimo niezwykłej skali rzeźby i trudności spowodowanych kształtem kamiennego bloku, Michał Anioł znakomicie poradził sobie z tym zadaniem. Opracowanie warunków zamówienia tego posągu i dyskusja na temat jego instalacji zostały przeprowadzone z udziałem urzędników Republiki Florencji, przedstawicieli warsztatów i wybitnych artystów, a otwarcie pomnika w 1504 r. Przekształciło się w święto narodowe. Fakt ten świadczy o tym, że współcześni byli już świadomi wielkiego społecznego znaczenia tej pracy – nie bez powodu architekt Julian da Sangallo bezpośrednio nazwał posąg Dawida publicznym pomnikiem.
Wystarczy przypomnieć słynne posągi młodego Dawida autorstwa Donatello i Verrocchio, aby zobaczyć, jak daleko monumentalny plastik Wysokiego Renesansu odszedł od rzeźby z XV wieku.
W przeciwieństwie do swoich poprzedników, Michelangelo wcielił się w postać Dawida przed dokonaniem wyczynu. Piękna twarz młodego człowieka jest pełna gniewu, jego oczy są groźnie skierowane na wroga, jego dłoń ściska procę. Gigantyczny rozmiar posągu, niespotykany w renesansowej rzeźbie, jest nierozerwalnie związany z jedną z głównych cech heroicznego wizerunku w sztuce Wysokiego Renesansu, po raz pierwszy z taką wyrazistością wyrażoną w tym dziele, wizerunek osoby nabiera prawdziwie tytanicznego charakteru.
Zgodnie z tym dominującą stroną w treści „Dawida” jest paphos heroicznej akcji. Wizerunek zwycięzcy Goliata nabiera szerszego znaczenia – jest uosobieniem nieograniczonej władzy wolnego człowieka; Młodzieńcza odwaga Dawida przeradza się w niezachwianą wiarę w zdolność człowieka do pokonania wszelkich przeszkód. W rzeźbie „Dawid” Michał Anioł po raz pierwszy pojawił się w nowej funkcji cechy wewnętrznej – bezprecedensowa koncentracja wolicjonalnego napięcia, która przekazuje obrazowi bohatera potężną, przerażającą siłę, którą współczesni wyznaczają słowo terribilita.
Sami Florentczycy, według Vasariego, zdawali sobie sprawę z obywatelskiego znaczenia „Dawida” zainstalowanego przed Palazzo Vecchio – budynku władz miasta – jako wezwania do odważnej obrony miasta i uczciwego zarządzania nim. Artystyczny język rzeźby „Dawid” wyróżnia się klarownością i prostotą: wyrazistą sylwetką, wyraźnym zarysem, wyraźnymi artykulacjami, brakiem sprzecznych elementów w interpretacji ruchu oraz w rzeźbiarskim modelowaniu – wszystko służy najbardziej wyrazistemu wyrazowi podstawy obrazu – skoncentrowanej celowej woli.
(1 votes, average: 5,00 out of 5)