Obraz niemieckiego artysty Hansa von Aachen „Cesarz Rudolf II”. Rozmiar zdjęcia to 79 x 66 cm, drewno, olej. Rudolf II – niemiecki cesarz Świętego Cesarstwa Rzymskiego, syn i następca Maksymiliana II, został wychowany na dworze Filipa II i nie przypominał swoich bezpośrednich poprzedników; Katolicy pokładali w nim wielkie nadzieje, ponieważ sprowadził z Hiszpanii nienawiść do herezji i mógł być posłusznym narzędziem w rękach jezuitów.
Wyróżniał się ospałym, apatycznym charakterem, był niezwykle podejrzliwy, podatny na melancholię.
Jego krnąbrność, tchórzostwo i chamstwo, wraz z zmysłowością i kapryśnym despotyzmem, pozbawiły go popularności i wpływów. Zirytowany jego niemocą zajmował się tylko astrologią i alchemią. W Pałacu Praskim, gdzie mieszkał Rudolf II, zebrał ogromną kolekcję książek, rękopisów, obrazów, monet i wszelkiego rodzaju rarytasów.
Jego ulubieńcami byli skorumpowani ludzie i fanatycy.
Po zostaniu cesarzem Rudolf II nie zbierał sejmu cesarskiego przez sześć lat, ale musiał go zwołać w 1582 r. Z powodu potrzeby zwrócenia się do imperium o pomoc przeciwko Turkom, a także z powodu sporów religijnych. Rudolf II zaczął zwalczać protestantyzm w Austrii, Czechach i na Węgrzech. W Austrii prawie cała szlachta i wszystkie miasta wyznawały protestantyzm. Wraz z wstąpieniem na tron Rudolfa II rozpoczęła się silna reakcja katolicka, a także walka o absolutyzm z seimami regionalnymi i samorządem miast.
Reakcja na Morawach była szczególnie silna. Protestanccy członkowie Landtagów Górnej Austrii i Dolnej Austrii zawarli sojusz dla ochrony protestantyzmu; Katolicy również tworzyli związek.
Na Węgrzech dominacja Austriaków była bardzo niechętna. Widząc ogólne niezadowolenie, Rudolph II myślał, aby przyciągnąć opinię publiczną na swoją stronę przez wojnę z Turkami. Powstanie ogólne było jednak nadal nieuniknione, a krewni Rudolfa II uznali za konieczne przejęcie władzy od niego na korzyść swego brata Macieja, który poczynił ogromne ustępstwa wobec protestantów.
Na mocy traktatu z 1608 r. Rudolf II dał Matthiasowi Węgrom, austriackiemu archduchy i Morawom, i ogłosił, że jest jego dziedzicem Czech.
Aby utrzymać Czechów w tyle, Rudolf II został zmuszony do podpisania aktu przygotowanego przez Sejm 9 lipca 1609 r., Który nazwano „Listem Łaski”. Na podstawie tego dyplomu Urakwistów i czeskich braci wyrównano z katolikami. Czescy protestanci otrzymali prawo do budowania kościołów, zakładania szkół, posiadania własnych synodów i wybierania komisji 24 obrońców, po 8 z każdego z 3 sejmów.
Komitet miał kierować działaniami konsystorza, zarządzać sprawami Uniwersytetu w Pradze, zbierać oddziały, zbierać podatki na jego utrzymanie, aw razie potrzeby zwoływać przedstawicieli ludności protestanckiej na spotkania w sprawie wspólnej sprawy.
Rudolf II wymyślił środki, aby zabrać ziemie dane mu przez Mattiasa, zaintrygował go, ale mimo to musiał zrzec się czeskiej korony. 23 maja 1611 roku Mattias został koronowany, a Rudolf II otrzymał emeryturę i zachował honor zewnętrzny. Pozbawiony władzy, wychudzony chorobą i szaleństwem, Rudolf II zmarł 20 stycznia 1612 roku, nie pozostawiając legalnego potomstwa, ponieważ nie był żonaty.
(1 votes, average: 5,00 out of 5)