Od 1600 do 16 listopada Caravaggio namalował dwa obrazy do kaplicy kościoła Santa Maria del Popolo. To jedna z nich. Obrazy Piotra i Pawła często towarzyszą sobie nawzajem, ponieważ to ci apostołowie są uważani za założycieli Kościoła chrześcijańskiego.
Charakterystyczną cechą jest to, że obie postacie przedstawione na płótnach figur apostolskich wydają się nie pasować do przestrzeni ograniczonej ramą obrazu.
Święty Paweł początkowo był gorliwym prześladowcą chrześcijan, ale podczas swojej podróży do Damaszku doświadczył spotkania z samym Chrystusem. Z nieba wydobyło się oślepiające światło i rozległ się głos, pytając: “Szawle, Szawle, dlaczego Mnie prześladujesz?” Chociaż sama Biblia nie wskazuje, w jaki sposób szedł Saul, tradycja nakazywała, aby przedstawiano go jako upadłego na widok boskiej manifestacji z jego konia. Malarze często wykorzystywali tę fabułę przed Caravaggio, ale nigdy przedtem nie wydawała się tak realistyczna i dramatyczna.
Pod Pawłem leży miecz, tradycyjnie przedstawiany jako symbol – jako narzędzie prześladowania chrześcijan. Jednak tutaj jest to zwykła broń, bardzo dobrze znana Caravaggio w jego życiu pełnym niebezpieczeństw. Potężne kasze końskie zajmują cały szczyt zdjęcia.
Było to dość rewolucyjne przyjęcie w tym czasie – postacie biblijne zazwyczaj dominowały na religijnych płótnach współczesnych i poprzedników Caravaggia. Pomarszczone czoło i rzadkie włosy na głowie pana młodego, próbujące utrzymać konia, a także brzydkie, obciążone nogi, są zawarte w zestawie szczegółów często używanych przez Caravaggia do stworzenia wizerunku zwykłego człowieka.