Dramat, który wzrósł w twórczości Caravaggia w pełni, przejawił się w prezentowanej pracy, tym bardziej, że ta historia się do tego przyczyniła. Obraz został napisany dla kardynała Maffeo Barberini, którego patronat był używany przez artystę. Przedstawił moment, w którym biblijny starszy Abraham zamierzał poświęcić swego syna Izaaka, zgodnie z poleceniem, w celu ustalenia głębokości jego wiary, Boga.
W najkrótszym czasie Caravaggio zdołał pomieścić kilka żmudnych działań wykonywanych przez bohaterów: ojciec, trzymając za rękę związaną głowę syna, podniósł nóż nad nim, syn krzyczy ze strachu, ale anioł wysłany przez Boga powstrzymuje Abrahama i wskazuje na niego przy baranie ofiarnym.
Obraz jest tak pełen emocji, że nawet anioł wygląda na zmartwionego, a baranek z niespokojnym spojrzeniem ciągnie swoją głowę, jak gdyby błagał go o umieszczenie go na miejscu Izaaka. Rozłożona poziomo kompozycja rozciąga wszystkie działania bohaterów w czasie, zmuszając ich i widza do jeszcze większego doświadczenia przedstawionego tutaj dramatu.
Nic dziwnego, że malarstwo baroku, przodek i jeden z najjaśniejszych przedstawicieli, jakim był Caravaggio, było z natury napięciem namiętności. Ale artysta nie tylko przedstawiał ludzkie doświadczenia w określonym momencie – poszedł dalej, pogłębiając je psychicznie. Tak więc w obliczu Abrahama odzwierciedlona jest szczera wiara i ojcowska miłość walcząca w nim.
Krajobraz pogrążający się w półmroku w tle potęguje dramat, ale miasto na górze i jasne niebo nieba podkreślają szczęśliwe zakończenie, które ma nadejść.
(1 votes, average: 5,00 out of 5)