Rzeźba Michelangelo Buonarroti „Zwycięstwo”. Wysokość rzeźby wynosi 261 cm, marmur. W 1534 r., Kończąc prace nad alegorycznym posągiem „Zwycięstwa”, Michał Anioł opuszcza Florencję, gdzie nie mógł czuć się bezpiecznie i na stałe przeniósł się do Rzymu.
Ten ostatni, rzymski okres twórczości Michała Anioła przebiega w warunkach rosnącej reakcji społecznej. Kontrreformacja rozpoczyna ofensywę przeciwko tradycjom kultury duchowej renesansu.
W wielu ośrodkach sztuki główni artyści zajmują pozycję dominującą. W atmosferze rosnącej samotności duchowej Michał Anioł zbliżył się do kręgu religijno-filozoficznego, który skupił się wokół słynnej poetki Vittoria Colonna. Ale podobnie jak w czasach Lorenzo Medici, twórcze zainteresowania młodego Michała Anioła wykraczały daleko poza wąski krąg dworskich humanistów, więc teraz figuratywne idee wielkiego mistrza okazują się nieporównywalnie szersze niż nieśmiałe religijno-reformacyjne tendencje jego przyjaciół.
Rzeczywistość historyczna stawia nowe wyzwania przed sztuką, a artystyczny ideał Michała Anioła ulega zmianom. Ale jeśli jego bohaterowie w dużej mierze utracili integralność natury i skuteczność natury, to nadal w pełni zachowali swój etyczny wzrost. Fakt, że światopogląd Michała Anioła uformował się w jej rdzeniu w okresie rozwoju kultury renesansowej, wyznaczył główną cechę jego stosunku do świata: człowiek dla niego zawsze pozostawał najwyższą wartością.
To zasadnicza różnica między Michałem Aniołem a artystami obozu Manerystów, których sztuka świadczy o utracie wiary w człowieka i nihilistycznym podejściu do wartości etycznych.
(2 votes, average: 3,50 out of 5)