„Żniwiarze” to kolejny przykład potwierdzający znaczenie wizerunku rosyjskiego chłopa dla Wenecjanowa. W wielu innych jego dziełach widzimy podobnych chłopów i temat żniw. Podczas spaceru artysta był zafascynowany widokiem dwóch prostych chłopskich żniwiarzy, podziwiających piękno motyli siedzących na dłoni żniwiarza. Byli to Anna Stepanova i jej syn Zakharka.
Następnie pozowali do artysty.
Pierwszą rzeczą, która uderza wielu, są motyle, które chłopi z wioski podziwia z zapartym tchem. Alexey Gavrilovich przedstawił je w taki sposób, że po pierwszym spojrzeniu na zdjęcie nie jest od razu jasne, czy są one narysowane, czy prawdziwe. W obliczu chłopca spoglądającego na ramię matki widzimy rozkosz, niekończące się zainteresowanie tymi pstrokatymi motylami.
Wciąż jest bardzo młody i postrzega cały świat jako jedną piękną kompozycję, której każdy element chcesz zobaczyć i nauczyć się. Matka Zakharki przechyliła głowę na syna i odwróciła wzrok, uśmiechając się protekcjonalnie i łatwo. Cechy twarzy i jej spojrzenie wyrażają życzliwość, skromność i zmęczenie wielu godzin pracy.
Z grubymi i pewnymi uderzeniami autor tworzy chłopskie ubrania: matka ma białą płócienną koszulę, która pociemniała od pracy, żółty szal na głowie i rosyjską sukienkę z patchworku, a jej syn ma czarną monochromatyczną koszulę. Te same uderzenia tworzyły sierpy w rękach chłopów i świeżo skoszone uszy kukurydzy za ich plecami. Wszystkie te elementy ułatwiają zrozumienie i odczucie fabuły obrazu.
Lakonizm obrazu i wrażenie, jakie wywołuje, są wzmocnione przez umiejętnie zauważone szczegóły weneckie.
Wystarczy porównać delikatne nadgarstki i dłonie matki i szorstkie, spierzchnięte palce syna lub upał na twarzy zmęczonej kobiety, pierścienia i paciorków chłopskiej kobiety dążącej do piękna. Praca dosłownie pochłania widza, zmuszając go do poczucia atmosfery oczarowanej kontemplacji.