Na żniwa. Lato – Alexey Venetsianov

Na żniwa. Lato   Alexey Venetsianov

Obraz „O żniwach. Lato” należy do tych arcydzieł, które mają trwałą wartość i do dziś przynoszą widzom prawdziwą estetyczną przyjemność. Jest to prawdziwy rosyjski krajobraz, na tym obrazie natura jest przedstawiona artyście, słowami poety, jako „oaza spokoju, dzieł i inspiracji”.

Fabuła obrazu „W żniwach” pochodzi z codziennego życia ludzi. Jednak A. G. Venetsianov był najmniej zainteresowany przedstawieniem tego życia w jego codziennym aspekcie, a wniosek ten potwierdza całkowity brak akcesoriów domowych na płótnie. Obraz ma podtytuł „Lato”, który doskonale oddaje ogólny nastrój całej pracy.

Gorące lipcowe popołudnie. Natura wydawała się stać nieruchomo w swym uroczystym pokoju: powietrze jest wciąż gorące, grube ciemnozłote żyto nie będzie się mieszać. Widz słyszy tę dzwoniącą ciszę panującą nad polami.

Niebo wznosiło się wysoko nad spłaszczoną ziemią, a na nim odbywało się „coś w rodzaju cichej gry chmur”.

Kiedy po raz pierwszy patrzymy na zdjęcie, widzimy tylko postać chłopskiej kobiety i dopiero wtedy widzimy w tle postaci innych żniwiarzy. Osłonięci ciepłem gorącego powietrza wydają się rozpuszczać w nieskończonej przestrzeni. Wrażenie ogromu powietrza, długości pól powstaje na skutek zmiany planów, które wracają do pagórkowatych linii horyzontu, wznosząc się jeden po drugim.

Nic dziwnego, że wielu krytyków sztuki zauważa, że ​​obrazy A. G. Venetsianova są przesiąknięte jednym rytmem, jak muzyka. Na płótnie „W czasie żniwa. Lato” główny motyw rozwija się na pierwszym planie, a następnie rytmicznie powtarza kilka razy, jak refren w piosence.

Spokojnie i naturalnie, wyprostowując ją, siedzi kobieta, kładąc sierp obok siebie. Jej okazała, dostojna postać, owiana gęstym gorącym powietrzem, jest oświetlona gorącymi promieniami południowego słońca.

Chłopka karmiąca dziecko, siada profilem do widza, na podium, skąd otwiera się widok na bezkresne pola – obficie zalane słońcem, a następnie lekko ocienione przez srebrno-białe chmury. Pomimo tego, że wieśniaczka siedzi na wysokiej platformie, jakby dominowała wokół siebie, jest organicznie związana z krajobrazem i działaniem z wiązaniami nierozerwalnej jedności.

Ale natura w obrazach A. G. Venetsianova nie jest tylko areną ludzkiej pracy, nie działa jako przemoc wobec przyrody, zniekształcając jej naturalny wygląd. Z punktu widzenia artysty praca ludzka jest kontynuacją życia natury, z tą tylko różnicą, że odwraca się od spontanicznego w racjonalny. A zatem człowiek pojawia się jako natura, która rozumie samego siebie, w tym sensie jest „koroną stworzenia”.

Tło jest pięknie napisane – pole z snopami i figurkami żniwiarki, a nad nimi jest wysokie niebo z topniejącymi chmurami. Słońce jest za plecami wieśniaczki i dzięki temu jej twarz i większość postaci są zacienione, co umożliwia podsumowanie form i ujawnienie czystych i gładkich linii w jej sylwetce.

A. G. Venetsianov miał rzadki dar poetycki, wiedział, jak znaleźć poezję w codziennych troskach i kłopotach człowieka – w swojej pracy i życiu. Słowa wypowiedziane przez Gogola na temat A. Puszkina odnoszą się w pełni do niego. Podobnie jak dzieła Puszkina, „tam, gdzie oddycha w nim natura rosyjska”, podobnie jak obrazy A. G. Venetsianova „mogą być całkowicie zrozumiane tylko przez osobę, której dusza nosi elementy czysto rosyjskie, dla których Rosja jest miejscem narodzin, którego dusza… jest bardzo zorganizowana i ewoluował w uczuciach. „

1 Star2 Stars3 Stars4 Stars5 Stars (1 votes, average: 5,00 out of 5)