N. M. Romadin jest rozpoznawalnym rosyjskim malarzem. Jego “zakres twórczy” jest bardzo szeroki – jest grafikiem, ilustratorem i malarzem teatralnym. Co więcej, wspaniałe dzieła Romadina są popularne, a raczej jego poglądy, które posiadają magiczną właściwość “opóźniania chwil”.
Praca “Spring Air” jest tego jasnym dowodem. Już przy głównym spojrzeniu na to płótno kontemplator tworzy uczucie lekkości, lekkości, wigoru i “ekspansji przestrzeni”. I nie patrzy na fakt, że cała poprzednia kolejność obrazu jest zajęta przez ogromne drzewa – najwyższe i potężne.
Są mocno zakorzenione w ziemi – czują swoje ogromne korzenie, które już stały się ułamkiem ziemi. Zdajemy sobie sprawę, że te drzewa, “pieszczone” wiosennym światłem i ciepłem, są właścicielami, staruszkami, strażnikami tego zakątka przyrody.
Pnie drzew są najciemniejszym miejscem na płótnie, ale dzięki otaczającemu je światłu nie wydają się ponure. Nie wydaje się całkowicie czarny i chwast pokrywający ziemię, pragnąc uświadomić sobie, że znajduje się w cieniu starych drzew.
Artysta w procesie tworzenia obrazu nadał mu pozycję, która pozwoliła mu uchwycić drzewa na doskonałej wysokości, zaprezentować ich piękno i w tym samym duchu rozmiar czystego, błękitnego nieba, które “zalewa” całe odwrócone tło obrazu.
Średnia ranga płótna w tym samym duchu jest zajęta przez korony, które, łącząc się, idą w dal. Ta jasnoszara taśma jest umieszczona w taki sposób, że zdajemy sobie sprawę, że za drzewami znajduje się zbocze, a może i dolne partie rzeki. Z uwagi na fakt, że drzewa w tle równomiernie “schodzą” w dół, ocaliłem, na którym się znajdują, wydaje się to czyste i najwyższe.
A drzewa i trawa oraz rzeka, która pojawia się w oddali, otacza światło przezroczystego wiosennego nieba. To właśnie to światło, mieniące się błękitnymi, białymi, szarymi refleksami, sprawia, że czujemy to, z czego zrobiono zdjęcie – zimne, pachnące powietrze, które jest charakterystyczną cechą rosyjskiej wiosny.
Jest wiosna w centralnej Rosji, że Romadin gloryfikuje na swoim obrazie, demonstrując całą jej dyskretność, ale to nie jest najmniej magiczne piękno.