Angielski artysta John William Waterhaus jest często mylnie przypisywany prerafaelitom. Podzielił się miłością prerafaelitów do wątków opartych na poezji i mitologii, ale w jego twórczości wciąż są echa symboliki. Waterhouse ma ogromną liczbę obrazów na tematy mitologiczne, historyczne i mitologiczne, a cechą jego obrazów jest jego model.
We wszystkich obrazach artysta napisał tylko jeden ze swoich ulubionych modeli, Muriel Foster, który można zobaczyć, studiując prace artysty. Tak więc w obrazie „Vanity” model ten jest przedstawiony w alegorycznym obrazie. Dziewczyna, patrząc na siebie w lustrze, z dumnie podniesioną głową prostuje szkarłatną różę we włosach.
Ubrana jest w przezroczystą białą tunikę, przez którą przebiega jej nagie ciało.
Wydaje się to nie być niczym specjalnym, ale jeśli zwrócisz uwagę na twarz bohaterki, staje się jasne, jak nazywa się obraz – „Vanity”. Dziewczyna jest wyraźnie próżna, zawsze stara się dobrze wyglądać w oczach innych, potwierdzać swoją wyższość nad nimi i być może usłyszeć od nich pochlebstwa. Ma dla niej wielkie znaczenie, ponieważ bez uwagi innych nie wyobraża sobie życia.
Bohaterka jest w swoim mieszkaniu przy toaletce, na której leżą jej dekoracje, perłowe koraliki i wazon z pięknymi kwiatami. Najwyraźniej wyjdzie na światło i pragnie pokazać swoje piękno. Bohaterka jest naprawdę piękna. Jej twarz jest rumiana i urocza, a jej skóra jest śnieżnobiała.
Postać jest podkreślona ponurym ciemnym tłem w kolorze i świetle. Ten kontrast nadaje fabule odrobinę dramatu. Ponieważ fabuła jest alegorią próżności, artysta stara się pokazać tę wadę na swoim obrazie.
I po mistrzowsku mu się to udaje. Przecież nic dziwnego, że nazwisko Johna Williama Waterhouse'a pozostało w historii sztuki światowej.
(1 votes, average: 5,00 out of 5)