Niewielki dębowy basen, po lewej stronie, na którym przedstawiona jest „Trójca”, po prawej stronie – Madonna z Dzieciątkiem, powstał w latach 30. XV wieku, w okresie powstania i powstawania malarstwa holenderskiego. Obecnie większość badaczy identyfikuje swojego autora z malarzem Robertem Kampenem, który pracował w mieście Tournai.
Początkowo twórca dyptyku był warunkowo nazywany Mistrzem za pomocą Pułapki na myszy, następnie Mistrza Ołtarza, Merode, a wreszcie Mistrza Ołtarza Flamandzkiego lub po prostu Mistrza Flamandzkiego. Ta ostatnia nazwa powstała z błędnego założenia, że główne dzieło artysty zostało napisane dla opactwa flamandzkiego.
Dyptyk Ermitażu jest pomnikiem epoki przejściowej, w której innowacje łączą się z konserwatywnymi tradycjami przeszłości. Obraz „Trójcy”, symboliczny i abstrakcyjny, oparty na schemacie ikonograficznym, opracowany w poprzedniej epoce. Postacie wydają się zamarznięte i kanciaste. Bóg siedzący na tronie jest oderwany od wszelkich ziemskich rzeczy, pełen wielkości i powagi.
W „Madonnie i dziecku” nie ma prawie nic tradycyjnego malowania ikon. Madonna to młoda holenderska kobieta o prostych, a nawet szorstkich rysach. Ociera dziecko i, aby nie przeszkadzać mu zimną ręką, ogrzewa jej dłoń przy kominku.
Scena przepełniona jest poezją spokoju, codziennego życia, nastroju spokoju, swojskości i komfortu. Obraz daje wyobrażenie o sytuacji, w której żyli XV-wieczni holenderscy mieszczanie. Artysta wypisał najdrobniejsze szczegóły i podziwiając każdą rzecz, zdołał przekazać ich teksturę, objętość, gęstość, wagę.
Przedmioty pojawiają się przed nami z całą dotykową konkretnością: widzimy, jak brąz umywalki błyszczy, jak śnieżnobiały ręcznik jest mocno wykrochmalony; czujemy, jak miękkie jest futro, jak wypukłe główki licznych gwoździ mocujących okiennice; czujemy słaby błysk kamiennych płytek podłogowych. Tworząc dyptyk, Robert Kampen z powodzeniem zastosował technikę malarstwa olejnego wprowadzoną przez Jana Fan Eika. „Trinity” i „Madonna and Child” wyróżniają się niezwykłym pięknem koloru, które opiera się na zimnej, kolory czerwony i niebieski. Dyptyk wszedł do muzeum w 1845 roku z kolekcji D. P. Tatiszczew w Petersburgu.
(1 votes, average: 5,00 out of 5)