Dama: zimna na dworze w niebieskiej cieplejszej i pogniecionej jedwabnej sukni, alabastrze z otwartymi ramionami i nienaturalnie uniesionymi piersiami. Brzydka prosta linia klatki piersiowej i brzucha. Niezgrabna postać, brzydka i bezkształtna. Małe bułeczki na czole. Fioletowa linia ramion.
Czerwone dłonie i białe łokcie.
Na twarzy farby i różu, ale powiedzieć coś w obliczu przekonania jest trudne. Pasuje do zimnych, białych linii kolumn szafy i świec z zimną niebieską linią frontu damskiej piersi. Jedwabna spódnica brzydka nadęta.
Brzydota pani jest najbardziej uderzająco widoczna w lustrze: zwisająca dolna warga półotwartej, głupiej paszczy, słabe oczy z zwisającymi powiekami, przerażający długi nos, nieszczęsne pasma włosów, szeroka szyja.
Pani jest skontrastowana z chłopcem, pokojówką i smukłym psem. Wszystkie trzy w naturalnych ruchach. W ubraniach są ciepłe elementy: chłopiec ma czerwonawe włosy, czerwony na udach, podkolanowe pompony, łuki na butach; pokojówka ma ciepłe kolory na sukience, rękach i twarzy. I sama twarz przyjemnych, naturalnych proporcji i naturalnie oświetlonych.
Obok niej dama wygląda na długą lalkę, którą ubiera. Chłopiec natomiast jest bardzo szczupły: luźne górne i szerokie rękawy, przylegające ubranie miednicy i obcisłe spodnie. Ma gęste włosy i przyjemny profil twarzy: patrząc w górę, piękną linię nosa – usta – podbródek.
Artysta kontrastuje go z odpychającym profilem pani w lustrze. W ciepłych, stłumionych brązowo kolorach podanych przez artystę i grubym dywanie na stole. Podstawa świecznika mówi, jak powinna wyglądać linia talii kobiety.
Brzydota niezdarnie zdobi się; fałszywe, sztuczne tylko podkreśla jego nienaturalność i sprawia wrażenie odrażające.