Artysta przedstawił tu wesołe społeczeństwo składające się z siedmiu osób, które na zielonym leśnym trawniku spędza niedbale swój wolny czas i, przy okazji, dobrze się bawi kołysaniem na huśtawce linowej.
Duże rozpościerające się drzewa, utrzymane w ciepłych brązowo-zielonych odcieniach, zasłaniają niebo, a tylko pośrodku, tak jak na pożegnanie, zostawiają jasną plamę, na której bardzo dobrze pojawia się postać damy na huśtawce, ubrana w suknię o jasnoczerwonym kolorze.
Huśtawki są wprawiane w ruch przez stojącego obok dżentelmena. Wyraz jego twarzy pokazuje, jak poważnie i uważnie angażuje się w wypełnianie swojego obowiązku. Ubrany jest w zielono-żółty kaftan. Reszta firmy, podzielona na dwie grupy, siedziała na trawie i angażowała się w wesołe rozmowy.
Sukienki krojone w pierwszej połowie XVIII wieku, czerwone i niebieskie na figurach lewej grupy i złote brązowe, żółte i jasnoniebieskie na figurach prawej grupy. Wszystkie te kolory dają interesujące miejsca, które idealnie współgrają z ciemnozielonym tłem krajobrazu.
Nie sposób nie zauważyć, że sam wybór fabuły, kompozycji, a nawet częściowo kolorów i obrazów wskazuje na niewątpliwy wpływ Watteau. Część suchości tkwiąca w tym obrazie zależy od starannego wyładowania detali i znacznej przewagi bitumu, szczególnie zauważalnego w konturach twarzy kobiety siedzącej na huśtawce i przy dekorowaniu liści drzew. Ogólnie rzecz biorąc, obraz odczuwa brak świeżości i witalności, które fascynują widza w pracach Watteau.