Ta praca Vereshchagin została napisana w 1873 roku. Przedstawia rannego żołnierza, który próbuje uciec od kul i od wojny. Dym z proszku, jak mi się wydawało, próbuje zamknąć światło słoneczne, co samo w sobie daje nadzieję, że wojna się skończy.
Moim zdaniem artyście udało się dokładnie przekazać całą tęsknotę, która ma związek z wojną, w której każdy człowiek dla siebie. Ranny żołnierz próbuje uratować się, mijając martwe ciała, a żołnierz stojący plecami nie jest gotowy do pomocy, ponieważ musi przede wszystkim ocalić swoje życie. Szkoda, że bezlitosna wojna zabiera wiele żyć. W końcu ci ludzie prawdopodobnie mają w domu rodziny, a może nawet dzieci, które nie mogą się doczekać końca bitew.
Ale przynajmniej niektóre wiadomości, że ich ojciec lub mąż żyje.
Wydaje mi się, że główną ideą pisania tego arcydzieła nie było pragnienie nazywania nas współczuciem dla rannego żołnierza, ale ogólnie docenianie ludzkiego życia. Patrząc na ten obraz, musimy czuć, że nie ma nic ważniejszego niż życie na ziemi. Żadne prezenty i rozrywka nie mogą zastąpić prawdziwej wartości.
Odrapane ubrania, chude ciało pokazuje nam, że w czasie wojny ludzie często głodują. Ale najgorsze jest to, że ci nieszczęśnicy walczyli i zabijali, ci sami ludzie, którzy również mają rodziny w domu. Wydaje mi się, że nie ma nic gorszego niż wojna na ziemi, kiedy zabijani są niewinni ludzie, bardzo często z powodu błędów innych, ludzi, którzy prowadzą tę wojnę.
Myślę, że autor pokazuje bezsensowną wojnę, w której wielu ludzi umiera bez powodu. Kiedy patrzysz na to zdjęcie, mimowolnie zaczynasz martwić się o rannego żołnierza i chcąc nie chcąc, chcesz, aby pozostał przy życiu, aby mógł pokonać całe cierpienie i cierpienie i udowodnić ludziom, że najważniejszą i najcenniejszą rzeczą jest ich życie.
(1 votes, average: 5,00 out of 5)