Podejście Botticellego do zilustrowania “Raju” jest niesamowite w swojej nowości. Artysta porzuca swoją współczesną tradycję rozwijania narracyjnej linii tekstu. Podaje tylko streszczenie piosenki, koncentrując jej treść w zwięzłej ekspresji dwóch postaci, Dantego i Beatrice, zamkniętych w kręgu nieba.
W ilustracjach do “Raju” postacie Dantego i Beatrice wypełniają niemal całą płaszczyznę prześcieradła, a ich nieskończenie powtarzający się dialog ujawnia najsubtelniejsze odcienie uczuć: radosny pośpiech, wiarę, zakłopotanie, wyrzut, podziw; żywe, porywcze uderzenia linii na niewypełnionym białym tle tworzą uczucie radosnej wibracji, pełności całej przestrzeni światłem. Wpływ rysunków na sugestywność obrazów “Raju”. Prawie niematerialne zarysy koła przekazują uczucie nieskończoności światło-powietrze.
Płomienie dusz powstających z drżących ozdobnych loków odzwierciedlają dźwięk niebiańskiego światła. Artysta pokazuje odbicie niebiańskich wizji w postaciach podróżnych, w ich mimice twarzy, spójności ruchów, grze fałd ubrania.
I jeszcze jedna funkcja pojawia się na ostatnich figurach serii: Beatrice, to uosobienie piękna, brzydka i prawie dwie głowy wyższa niż Dante! Nie ma wątpliwości, że dzięki tak wielkiemu rozróżnieniu Botticelli starał się przekazać wielkie znaczenie wizerunku Beatrice i być może poczucie jej wyższości i własnej nieistotności, jakiej Dante doświadczył w jej obecności. Problem korelacji piękna fizycznego i duchowego stale pojawiał się przed Botticellim i próbował go rozwiązać, dając zamyślonej Madonnie piękne pogańskie ciało jego Wenus.
Twarz Beatrice nie jest piękna, ale ma uderzająco piękne, duże i drżące inspirowane dłonie oraz specjalną porywczą łaskę ruchów.
Na zdjęciu ilustrującym Pieśń 30 Boskiej Komedii Botticelli przedstawił Dantego i Beatrice wznoszących się wzdłuż rzeki światła do Empyreus – najwyższego nieba. W strumieniu światła, małe putti igraszki, a następnie zanurkuj w kwitnące zarośla po bokach rzeki światła. Prawa strona figury to tylko szkic ze srebrnym ołówkiem, nie retuszowany atramentem.
Stałem się mocą i wsparciem, reklamując: “Z ciała najwyższych wzlotów jesteśmy w czystym świetle”. Mówca powiedział: “Światło intelektu, bogate w miłość, Miłość dobra, którego twarze są niezmierzone, Twarze, których nie można znaleźć przyjemności I jak piorun uderza w wzrok i wszystko inne ukryło zasłony Świecącego, w którym wszystko, co jest widoczne, wygasa.
Znaczenie “komedii” przeplata się z neoplatońską ideą wyższego świata manifestacji nadczulnego piękna, w którym dusza, wolna od cielesnej niewoli, wznosi się przez kontemplację kroków boskiej emanacji do pierwotnej i ostatecznej Jedności.