W społeczności historii sztuki jedno z najważniejszych dzieł A. P. Antropowa uważane jest za portret A. M. Izmailovej. Malarz przedstawiał panią stanu bezpośrednio i prosto, bez żadnych zalotnych zwrotów, z najwyższą szczerością: osoba dworska była wiotką staruszką, z celowym sztucznym rumieńcem, buczącymi brwiami i lekko pomarszczonymi oczami.
Na portrecie pokazano główną cechę metody artystycznej A. P. Antropov – naturalną autentyczność wyglądu modelu. Ułatwiło to połączenie ciemnego, równego tła z wolumetryczną interpretacją wizerunku Izmailovej, zwłaszcza jej głowy. Jest pewien efekt pchania obrazu z płaszczyzny płótna w przestrzeń widza.
Mistrz, jak zawsze, jest szczegółowo opisany w przekazywaniu szczegółów; osiąga nawet naiwny obraz szpilki, która przypięła fichu, szalik.
Ale najważniejsza jest oznaka państwa-pani, wypisana duża i jasna, tak że nie ma wątpliwości co do wysokiego statusu społecznego Anastazji Izmailowej, z domu Naryshkina, żony generała majora V. A. Izmailowa, starszego druhny honorowej pod panowaniem cesarzowej Elżbiety Pietrowny. Uważa się, że fizyczne podobieństwo do modelu było ogromne. Portret jest niezwykle przekonujący: kiedy patrzysz na obraz Izmailovej, wydaje się, że możesz usłyszeć jej dominujący peplum lub toczący się zadowolony śmiech.
Ta postać jest bardzo typowa dla moralności i rozrywek elżbietańskiego dworu. Jest całkiem prawdopodobne, że założenie M. M. Sacharowej, że portret A. M. Izmailovej był swego rodzaju egzaminem na tytuł malarza portretowego po ukończeniu P. Rotary. Z tą pracą rozpoczyna się okres największego rozkwitu dzieła A. P. Antropowa, który przypada na lata 60.
XVIII wieku.
Portret A. M. Izmailovej otwiera w malarstwie rosyjskim nowy typ portretu kameralnego, który nie był już tylko wersją ceremonialnego reprezentatywnego obrazu, ale dziełem o własnych specyficznych obrazach. Dzięki biustowi i zbliżeniu, które zbliża model do widza, następuje niemal całkowite wyrównanie gestu i zmiana uwagi na twarz.
(1 votes, average: 5,00 out of 5)