Labzin Alexander Fedorovich, poeta, wydawca, tłumacz, radca państwowy.
Szlachty. W 1776 r. Został umieszczony w gimnazjum szlacheckim na Uniwersytecie Moskiewskim, w 1778 r. Został przeniesiony na uniwersytet, aw 1780 r. Ukończył studia.
Współpracował w „Evening Dawn” N. I. Novikov, przyciągnął uwagę profesora uniwersytetu IG Schwartza; uczestniczył w domowych wykładach Schwarza na temat filozofii historii. Po ukończeniu studiów został tłumaczem na konferencji w moskiewskim rządzie prowincji, od 1787 r. Tłumaczem na Uniwersytecie Moskiewskim.
Odniosłem tłumaczenia literackie. Został przyjęty do Moskiewskiego Towarzystwa Martinistów. W 1789 r. Został przeniesiony przez cenzora zagranicznych czasopism do Tajnej Ekspedycji Poczty w Petersburgu.
Na polecenie cesarza Pawła I wraz z A. A. Vakhrushevem sporządził historię Zakonu św. Jana Jerozolimskiego, za którą otrzymał tytuł historyka Zakonu Maltańskiego.
W 1799 r., W randze Radcy Stanu, został przeniesiony do Kolegium Spraw Zagranicznych. Następnie został mianowany sekretarzem konferencji Akademii Sztuk. W 1804 roku został mianowany dyrektorem Departamentu Sił Morskich jako pełnoprawny doradca państwowy, aw 1805 roku został mianowany członkiem Departamentu Admiralicji. Pozostając jednocześnie sekretarzem Akademii, opublikował wiele książek o treściach mistycznych.
W 1800 roku założył pudełko „The Dying Sphinx”.
Starając się wypełnić duchowo-masońską misję oświecenia, Labzin przetłumaczył wielu mistycznych pisarzy. Sukces tych prac skłonił go do podjęcia publikacji chrześcijańskiego czasopisma Zion Bulletin. Jednak na wniosek księcia A. N. Golicyna we wrześniu cesarz zakazał wydawania pisma. W swoich artykułach Labzin był sceptyczny wobec rytualnej strony prawosławia.
W grudniu 1812 r. Lubzin wstąpił do Towarzystwa Biblijnego stworzonego zgodnie z ideą Golicyna i wkrótce został jego dyrektorem. Patronat Aleksandra I pomógł Labzinowi w 1816 r. Odnowić czasopismo Zion Bulletin. Dzieła literackie i liczne listy Labzina miały szeroki oddźwięk w społeczeństwie. W 1822 r. Za szyderczą propozycję wybrania osób „jeszcze bardziej bliskich suwerennemu” niż A. A. Arakcheev i V. P. Kochubei,
W 1794 r. Ożenił się z wdową Anną Evdokimovną Karamyshevą z domu Yakovleva, uczennicą MM Kheraskov. Nie mając własnych dzieci, Labzinsowie wychowali dwie sieroty: siostrzenicę E. S. Mikulina i S. A. Mudrowa.