Wnuk pierwszego hrabiego rosyjskiego, współpracownik Piotra I Borysa Pietrowicza Szeremietiewa, hrabia Nikołaj Pietrowicz Szeremietiew, po śmierci ojca odziedziczył ogromny majątek: Kuskowo z teatrem pańszczyźnianym i Ostankino. Znaczącą rolę w rozwoju teatru odegrał bibliotekarz serfii Wasilij Grigoriewicz Voroblevsky. Uczył się podstaw sztuki teatralnej w młodości, podczas studiów w Akademii Słowiańsko-Grecko-Łacińskiej.
Był nadzorowany przez szkolenie nowo rekrutowanych aktorów, a także uzupełnianie repertuaru przekazywalnymi sztukami. Sam Mikołaj Pietrowicz często uczestniczył w przedstawieniach muzycznych. Odwiedzający teatr byli również zaskoczeni czymś innym – niezwykle szacownym podejściem właściciela do aktorów pańszczyźnianych.
Ich nazwiska w pierwszych występach domowych były drukowane z nazwami patronimicznymi, a później wykres wprowadził kolejną innowację: dał artystom piękne pseudonimy klejnotów. Ballerina Tatyana Vasilyevna Shlykova stała się znana na scenie jako Granatova, jej przyjaciółka Mavra – Biryuzova, Praskovya Ivanovna Kovaleva – Zhemchugova. Teatr Szeremietiew w skali, bogactwie i powadze sprawy oraz poziom artystyczny był znacznie wyższy niż w innych teatrach pańszczyźnianych.
Zespół fortecy Teatru Kuskovskiego szkolili znani aktorzy dramatyczni i nauczyciele – I. A. Dmitrievsky, Ya. E. Shusherin i S. N. Sandunov, słynni mistrzowie baletu D. N. Solomon i A zostali zaproszeni do tańca w różnych czasach. P. Glushkovsky.
Sława Nikołaj Pietrowicz zasłużył, i dzięki bezprecedensowemu aktowi na ten czas, ożenił się ze swoją pańską aktorką Praskową Kowalewą.