Znakomity talent artysty znalazł żywy wyraz w portrecie Ginevra dEste, który wszedł do kolekcji Luwru w 1893 roku. Obraz jest typowy dla portretów wczesnego renesansu, brakuje mu poczucia fizyczności i przestrzeni. Ale starannie modna sukienka jest napisana, tworząc razem z głową wyraźną sylwetkę światła.
Tło, przedstawiające kwitnący ogród z trzepoczącymi motylami, jest szczegółowe, ale nie pozostawia wrażenia dzikiej przyrody, ale tworzy wrażenie dziwacznego dekoracyjnego ornamentu.
W XV wieku portret jako niezależny gatunek malarski dopiero się zaczął realizować. A kształt biblijnego profilu portretowego, powszechnego wówczas we Włoszech, kojarzy się zwykle ze starożytnymi medalami, które oczywiście służyły jako modele dla pierwszych takich portretów. Nawet te portrety profilowe, które powstały jako całkowicie niezależne, kompozycyjne, jakby były, należą do jakiejś już nieistniejącej całości, są uważane za część dyptyku.
Najwyraźniej dlatego sparowane portrety były wtedy tak powszechne. I choć większość dyptyków portretowych nie jest zachowana w całości, wyraźnie widać połączenie obrazu z już nieistniejącą częścią podwójnego portretu. Wszystko to jest odgadnięte w zaskakująco pięknym kobiecym wizerunku stworzonym przez Pisanello – z tajemnicą w jej spojrzeniu, być może zwróconą na jej myśli lub tajemniczego rozmówcę.
Księżniczka przedstawiona jest z profilu na tle motyli i kolorów zlewni. Uważa się, że jest to portret Ginevra d'Este, choć początkowo sądzili, że Margarita Gonzago, żona Leonello d'Este, została uchwycona na zdjęciu. Portret ten uznano za część kompozycji, której drugą częścią był portret Leonello.
Przeciwnicy tej wersji twierdzą, że zazwyczaj obrazy przedstawiające pary małżeńskie miały ten sam rozmiar i pochodzenie. Ponadto kwiaty na zdjęciu nie należą do symboli Gonzago, a na nim znajduje się tylko wazon – symbol d'Este.
Ginevra d'Este poślubiła władcę Rimini Sigismondo Pandolfo Malatesta i została przez niego zabita, gdy dowiedział się o jej bezowocności. Obecność na zdjęciu zlewni kolorów doprowadziła do hipotezy, że Pisanello namalował portret Ginevry po jej śmierci w 1440 roku. Staranne rysowanie szczegółów tła i kolorowa atmosfera płótna to typowe elementy późnego gotyku, których Pisanello był wybitnym przedstawicielem północnych Włoch.