Kolejność portretu rosyjskiego klasyka Nikołaja Aleksiejewicza Niekrasowa otrzymał Kramsky od Pawła Trietiakowa – wielki filantrop chciał zebrać portrety wszystkich wybitnych ludzi swoich czasów i oczywiście nie ominął słynnego poety, redaktora i publicysty.
W 1875 roku Nekrasov odkrył nieuleczalną chorobę – raka jelit, a do 1877 roku stało się jasne, że jego dni są policzone. Wtedy to Paweł Trietiakow wydał pilny rozkaz Kramskoyowi.
Artysta zabrał się do pracy, decydując się na napisanie chorego pisarza leżącego w poduszkach, za co otrzymał zdecydowaną odmowę od klienta – wielki klasyk nie może pojawić się w tak słabej pozie. “Wielki zapaśnik”, jak wówczas nazywano Niekrasowa, musi być odpowiednio przedstawiony. Kramskoy spełnił wolę klienta i stworzył portret klatki piersiowej, który został przyjęty przez Trietiakowa.
Jednak po ukończeniu zamówienia Kramskoy zaczął malować płótno zgodnie ze swoją koncepcją twórczą, która wejdzie w światową kulturę artystyczną, np. “Portret Niekrasowa w okresie ostatnich piosenek”. życie.
Na początku obraz miał być pełen wielu rzeczy i drobiazgów, które kochał Niekrasow. Na przykład przestrzeń płótna miała pomieścić szafę z bronią, jako przypomnienie hobby myśliwskiego, ulubionego psa poety. Jednak wkrótce Kramskoy usunie “dodatkowe” szczegóły, które utrudniają postrzeganie heroicznego obrazu, czyniąc obraz bardziej w formacie niż pierwotnie planowano.
Po dokładnym rozważeniu obrazu można wiele powiedzieć o jej bohaterze – po prawej stronie dzieła można zobaczyć popiersie Bielińskiego, którego Niekrasow uhonorował całe swoje życie jako nauczyciel i wybitny człowiek, i wygrał na stole tomu Sovremennika, czasopisma, któremu poeta poświęcił znaczną część życia. Portrety Mitskevicha i Dobrolyubova mówią o jego zainteresowaniach i przekonaniach.
Kramskoy uzyskał niesamowity portret, który łączy zarówno komnatę, jak i prawdziwą wielkość, nawet monumentalność. Widzimy Wielkiego Człowieka, wybitną postać literacką, który był dręczony chorobą. Jego siła fizyczna kończy się i dosłownie wszystko w jego wyglądzie mówi o tym, ale jednocześnie jego duchowa siła wciąż świeci bez wysychania na skraju grobu.
Malarz umieścił fałszywe randki w rogu płótna – 3 marca. Tego dnia Niekrasow przeczytał Kramskoyowi swój wiersz “Bayushki-Bayu”, który głęboko uderzył malarza i stał się prorokiem dla pisarza.