Rok 1863 został oznaczony dla malarza Kramskoya nie tylko poprzez stworzenie wokół niego grupy artystów, którzy odmawiają pisania zgodnie z akademickimi kanonami fabuły, która wkrótce zostanie nazwana „Wędrowcami”, ale także poślubi Sofyę Nikołajewnę Prokhorową.
Zachowane dowody współczesnych mistrzów, którzy potwierdzają, że to małżeństwo było szczęśliwe i harmonijne. Przez całe życie Kramskoy nosił miłość, szacunek i czułość do swojej żony muzycznej, która urodziła sześcioro dzieci, z których tylko cztery żyły przed dorosłością.
Specjalne relacje w rodzinie doprowadziły do tego, że często jej członkowie często stawali się bohaterami obrazów Kramskoy. Artysta bardzo lubił malować swoją żonę, a najbardziej znanym płótnem poświęconym Sofii Kramskoy jest portret „Czytanie”.
Obraz należy do wczesnego okresu twórczości, ale już tutaj można zobaczyć wiele cech, które wyróżnią styl mistrza w przyszłości.
Zanim widz pojawi się młoda kobieta w pięknej sukni. Pochyliła się nad dużą książką, opartą dłonią na wysokim czole – jej wzrok był skupiony, a postawa rozluźniona. Zaskakująco – nie widzimy jej wyglądu, który może wiele powiedzieć o osobie, ale mimo to odgadujemy charakter bohaterki. Kramskoy chciał pokazać jej delikatny, zmysłowy, miękki sposób, w jaki ją kochał.
Jednak obraz nie jest pozbawiony poczucia godności i wielkiej wewnętrznej siły.
Obraz jest bardzo harmonijnie rozwiązany – głównego bohatera odnajdujemy w ogrodzie lub parku na kamiennej ławce, a ciemne kolory dominują w obrazie tła, dlatego jest on przedstawiany w luksusowej białej sukni, która wydaje się „świecić” na ciemnym tle. Jednocześnie najjaśniejszy pas światła leżał na jej spokojnej twarzy. Dla wizerunku żony Kramskoy wybrał pastelowe ołówki – ta technika nadaje portretowi miękkość, plastyczność i czułość.
Małżonkowie Kramskie mieszkali razem całe życie, aż do śmierci artysty. Sofya Nikolaevna przeżyła utalentowanego męża przez 32 lata.
(1 votes, average: 5,00 out of 5)