Nasyp na zielono – Albert Marquet

Nasyp na zielono   Albert Marquet

Marche pojawił się po raz pierwszy u Fauwistów, a jego wczesne obrazy cechuje ta sama ostra kolorystyka, która wyróżnia dzieło młodego Matisse'a. Ale po półtora roku Marche odchodzi od tego trendu. Zmienia się charakter jego pracy: kolory stają się bardziej powściągliwe i bardziej harmonijne, artysta zaczyna coraz bardziej interesować się problemem przenoszenia atmosfery.

Jako dziedzictwo fowizmu Mark zachowuje tendencję do śmiałych kolorowych uogólnień i używania czystego, dźwięcznego koloru wraz z walerią.

Wśród ogromnej liczby krajobrazów stworzonych przez Marche, około połowa to widoki na Paryż. Swoją pracą Marche kontynuował i rozwinął tradycję zapoczątkowaną przez impresjonistów. W jego płótnach wygląd Paryża nabrał niezapomnianych cech charakterystycznych.

Szczególnie chętnie artysta pisał do Sekwany, a potem błyszczał pod promieniami słońca, a potem ponurymi i ciemnymi od jesiennych deszczów, a potem przedstawiał ją w mgliste zimowe dni, kiedy wody rzeki nabierają żółtawego odcienia…

„Nasyp na zielono” to doskonały przykład malowania Marche. To zdjęcie pokazuje charakterystyczną cechę jego talentu: umiejętność zbudowania konstruktywnie czystej, łatwo widocznej kompozycji. Horyzont jest podniesiony, linie nasypu po przekątnej przecinają przestrzeń obrazu.

Dynamizm kompozycji jest jednak zrównoważony przez „płaski” kolor: po opanowaniu lekcji fowizmu Marquet celowo osłabia perspektywę koloru.

Starając się oddać wrażenie dusznego letniego dnia, redukuje paletę kolorów obrazu do kilku, ale absolutnie dokładnie znalezionych, proporcji: w przeciwieństwie do białych i jasnożółtych płaszczyzn, jak gdyby zalane światłem, purpurowe odcienie wydają się być szczególnie głębokie i zimne. Jasnozielone, gęste liście w miejscach „przełamują” czerwonawe, jakby brązowe od słońca, plamy. Uczucie gorącego dnia potęguje fakt, że Marche podkreśla wyraźną farbą wyraźne zarysy cieni rzucanych przez drzewa pośrodku ulicy.

Połączenie przeciwstawnych zasad – połączenie klasyki architektury i życia codziennego w samym motywie, dynamizm i jednocześnie ścisłe obliczenie kompozycji, użycie półtonów i czystego koloru – nadaje krajobrazom Marke wyjątkową charakterystykę, informuje jego dzieła zarówno o żywotnej autentyczności, jak i podwyższonej percepcji właściwej malarstwu. Obraz wszedł do Ermitażu w 1930 roku z Państwowego Muzeum Nowej Sztuki Zachodniej w Moskwie.

1 Star2 Stars3 Stars4 Stars5 Stars (1 votes, average: 5,00 out of 5)