Obraz Joachima Eyteval “Mercy”. Rozmiar obrazu 83 x 73 cm, olej na płótnie. Dobroczynność jest własnością charakteru, która determinuje trwały moralny sposób działania człowieka.
Treść koncepcji zmieniła się w zależności od zmiany kryterium moralnego dobra na różnych poziomach rozwoju świadomości etycznej ludzkości.
Starożytni Grecy wyróżnili cztery podstawowe pojęcia miłości: mądrość, odwaga, sprawiedliwość i umiar starały się zredukować je do jednego początku i według Sokratesa widziały w mądrości najwyższy stopień miłosierdzia, zawierający wszystkie inne, aw umyśle – źródło miłosierdzia. Arystoteles po raz pierwszy odróżnił cnotę woli od łaski umysłu. Najpierw nazwał etyczne i uważał, że reprezentują środek między dwoma skrajnościami; te ostatnie, dianoetyczne, oznaczają prawidłowy stosunek umysłu do przedmiotów i niższych cnót.
Stoicy powrócili do intelektualizmu Sokratesa i widzieli w mądrości najwyższy stopień miłosierdzia w mędrcu – ideale człowieka. Chrześcijaństwo, odnosząc się negatywnie do intelektualizmu Greków, dostrzegło w woli istotę charakteru ludzkiego i ustanowiło trzy teologiczne koncepcje wiary w czterech podstawowych greckich pojęciach miłości: wiara, nadzieja i miłość.
Nauki Tomasza z Akwinu mają dziesięć zalet: trzy intelektualne – mądrość, nauka i wiedza, cztery główne greckie i trzy wyżej wymienione teologiczne. W nowej filozofii pojęcie wolności ducha i najwyższego dobra wyparło pojęcie cnoty i miłosierdzia jako zasady etycznej. Holenderski malarz Eyteval na swoim zdjęciu przedstawił chrześcijańską koncepcję miłosierdzia.