Obraz “Judyta” został namalowany przez weneckiego artystę Giorgione, przybliżona data powstania to 1504. Rozmiar obrazu to 144 x 67 cm, drewno, olej, przeniesione na płótno. Dzieło artysty “Judith” poświęcone jest słynnej historii biblijnej.
W obrazie Giorgione bohaterka, która zabiła Holofernesa, niespodziewanie wydaje się nie tak wojownicza, ale starannie przemyślana.
W tym słynnym dziele artysta znajduje wyraz tajemniczej złożoności wewnętrznego świata duchowego człowieka, ukrywając się za pozornie przejrzystym pięknem jego szlachetnego wyglądu. Obraz “Judyta” to formalna kompozycja na temat biblijny. Co więcej, w przeciwieństwie do obrazów wielu Kwartalistów, to kompozycja na ten temat, a nie jego ilustracja.
Charakterystyczne jest, że mistrz nie przedstawia jakiejś chwili z punktu widzenia rozwoju wydarzenia, jak to zwykle robili mistrzowie Quattrocento. Na tle spokojnego, przypominającego zachód słońca jasnego krajobrazu w cieniu dębu, w zamyśleniu oprzyj się o balustradę, smukłą Judith. Gładka delikatność jej figury kontrastuje z szeregiem pnia potężnego drzewa.
Delikatnie szkarłatne ubrania przebiły niespokojnie złamany rytm fałd, jakby przez odległe echo trąby powietrznej. W ręku trzyma duży obosieczny miecz wsparty na ostrym końcu w ziemi, którego zimny blask bezpośrednio kontrastuje z elastycznością półnagiej nogi, która depcze głowę Holofernesa. Nieuchwytny półuśmiech przesuwa się po twarzy Judith.
Wygląda na to, że ta kompozycja przekazuje cały urok wizerunku młodej kobiety, chłodno pięknej i czystej, która odbija się echem, jako rodzaj akompaniamentu muzycznego, łagodnej przejrzystości spokojnego charakteru.
Jednocześnie zimna krawędź miecza, nieoczekiwane okrucieństwo motywu – delikatna naga stopa depcząca martwą głowę – wywołuje niepokój i niepokój w tym pozornie harmonijnym, niemal idyllicznym nastroju. Ogólnie rzecz biorąc, dominującym motywem pozostaje oczywiście czysta i spokojna czystość sennego nastroju. Jednak sama rozkosz obrazu i tajemnicze okrucieństwo motywu miecza i zdeptanej głowy, niemal buntownicza złożoność tego dualistycznego nastroju pozostawiają współczesnego widza w pewnym zamieszaniu.
Ale współcześni Giorgione najwyraźniej byli mniej dotknięci brutalnością kontrastu, niż przyciągnięci subtelnym przekazem ech odległych burz i dramatycznych konfliktów, wobec których zdobycie wyrafinowanej harmonii, szczęśliwego stanu sennej pięknej ludzkiej duszy, było szczególnie dotkliwe.