Inwazja mongolsko-tatarska przerwała proces rozwoju dawnego malarstwa rosyjskiego, który miał miejsce w XII – na początku XIII wieku w czasach jego świetności. Tylko w zachowanym niepodległości Nowogród kontynuował życie kulturalne.
W warunkach ciągłych wojen, z osłabieniem więzi z Konstantynopolem i Południową Rosją, tworzy się tutaj rodzaj sztuki bliskiej popularnemu postrzeganiu świata. Skład ikony „John of the Ladder, George and Blasius” jest niezwykły.
Centralna postać Jana jest nieporównywalnie większa od bocznych – wielkiego męczennika Jerzego i biskupa Blasiusa. Wieloskalowy charakter jest typowy dla sztuki średniowiecznej, metoda selekcji jest hierarchicznie centralna dla kompozycji, ale zazwyczaj postacie świętych, ikony co-minus, zostały zapisane na marginesie.
Z kolei artysta nowogrodzki umieszcza patronalne obrazy Jerzego i Własiu w centralnym punkcie, przybliżając je do głównego i podkreślając znaczenie tego ostatniego. Wrażenie wspaniałego wzrostu fizycznego, stworzonego przez postać Jana, było, zgodnie z ideą twórcy ikony, „podniesieniem umysłu” na wysokość cnót tego synajskiego opata, który opisał drogę duchowego wzniesienia do doskonałości w swojej książce „Drabina”.
Struktura artystyczna ikony jest prosta, obrazy są interpretowane jednoznacznie, nie wymagają dogłębnej kontemplacji, ale siła ich oddziaływania jest imponująca.
Nieruchome, płaskie, wyprofilowane figury o średnim kanciastym konturze wydają się być oświetlone od wewnątrz specjalnym światłem zmaterializowanym w blasku tła cynobrowego. Jasne, wybielające silniki wokół oczu wyglądają jak błyski nieziemskiego światła. Twarze łatwo rozpoznają obywatela, nawet zwykłych ludzi. Pomnik wyraża wysoki duchowy potencjał sztuki, który odpowiada na upodobania demokratycznych warstw ludności „Władca Nowogrodu Wielkiego”