Dziełu, które gloryfikowało artystę, towarzyszy legenda o pojawieniu się plakatu spontanicznie w ostatnią noc 1894 roku. Ale piękną wersją może być mądra reżyseria samej Bernard, promująca triumf nieznanego dotąd ilustratora.
Wiadomo, że konkurs na plakat do inscenizacji dramatu Viktorien Sardou został ogłoszony w październiku 1894 roku. Jednak aktorka nie była zadowolona z proponowanych projektów. Dla Mukhy udział w konkursie był wypadkiem, który zmienił jego los.
Po pojawieniu się plakatu Gismonda na ulicach, który oszołomił Paryżanin oryginalnością, artysta zasłynął w ten sposób, że jego nazwisko zajmowało strony francuskiej prasy przez kilka tygodni. Taka sława i uznanie mogłyby pocieszyć nie tylko debiutanta, ale także najbardziej ambitnego mistrza. Sarah Bernard jest prezentowana w stroju ostatniego aktu dramatu, podczas procesji w procesji z gałązką palmową.
Na wstępnych szkicach tło było szczelnie wypełnione, a gałąź była tylko małym szczegółem. W ostatecznej wersji gałąź jest podwojona i staje się częścią intrygi kompozycyjnej, powtarzając pion kobiecej postaci. Już na pierwszym plakacie zdefiniowano technikę, która stała się tradycyjna w plakacie “Sztuka muchy” – półkole lub pełny dysk za głową kobiety, wypełniony kwiatami, tekstem, ornamentem lub imitującym łukowy otwór.
Aktorka bardzo doceniła tę kompozycję i wykorzystała ją niejednokrotnie: w programie wycieczek po Wielkiej Brytanii w 1895 r., W 1896 r. – podczas wycieczki po Ameryce, następnie ozdobiono nią program Teatru Sarah Bernard, a później, w 1899 i 1903 r. Towarzyszyła innym. występy.