Maxim Vorobiev żył długo, dużo podróżował, dużo pracował, odniósł sukces w karierze akademickiej, stał się sławny wśród współczesnych jako pejzażysta i zyskał uznanie jako nauczyciel.
Wrażliwy na trendy czasu, Worobow nie widzi archaicznego gładkiego i suchego, stereoskopowego stylu pisania, precyzyjnego rysowania szczegółów, symetrii kompozycyjnej, obowiązkowej równowagi mas i statyki klasycznego pejzażu, który wydawał się już na początku lat 20. XIX wieku. Perspektywa liniowa zastępuje powietrze świetlne, przestrzeń na obrazie jest interpretowana dynamicznie, motywy architektoniczne są całkowicie podporządkowane krajobrazowi, zakres kolorów zmienia się swobodnie w zależności od charakteru krajobrazu, pory roku, pory dnia.
Obraz Worobowa staje się emocjonalnie ekspresyjny. Ogromną rolę w tej transformacji „gatunków” w romantycznym krajobrazie należy oświetlenie. Pomimo licznych podróży, obfitości wrażeń, znajomości egzotycznych krajów Wschodu, Petersburg pozostaje ulubionym tematem Vorobieva.
Maxim Vorobiev odkrył nocny Petersburg dla swoich współczesnych: niesamowite miasto, w którym słabe światło nocnych lampionów rozpuszcza się w blasku księżyca, odbite przez powierzchnię rzeki, gdzie fantastyczne sylwetki egipskich sfinksów rysują na tle nisko wiszącego, ponurego jesiennego nieba, gdzie tajemniczy nocny lud żyje na ulicach. Z recenzji współczesnych wiemy, jak podobały nam się te krajobrazy, które nawet teraz, pomimo naszego nieco powierzchownego romantyzmu, potrafią pobudzić wyobraźnię.
(1 votes, average: 5,00 out of 5)