Dzień i noc (noc i dzień) – Max Ernst

Dzień i noc (noc i dzień)   Max Ernst

Ta technika polega na tym, że artysta nalewa atrament na kartkę papieru, pokrywa go na drugim arkuszu, a następnie ponownie je oddziela. W wyniku tych manipulacji abstrakcyjny wzór jest drukowany na górnym arkuszu.

W drugiej połowie lat trzydziestych wielu surrealistów stosowało technikę dekalacji, ale Ernst jako pierwszy zaczął używać jej w malarstwie olejnym. Używał „spontanicznych” powierzchni, ale przez długi czas pracował nad indywidualnymi szczegółami obrazów, tworząc iluzję fantastycznej, przerażającej rzeczywistości.

Widz nie zawsze jest w stanie dowiedzieć się, gdzie kończy się fragment wykonany w technice dekalacji i gdzie zaczyna się „zwykły” obraz olejny. Bardzo znaczące w tym sensie „Szata panny młodej”, 1939. Tutaj jednak decalcomania „podszywa się” w przepływające włosy panny młodej, podobnie jak wachlarz.

Technika dekalacji również stworzyła pelerynę, która jest przedstawiona na zdjęciu w lewym górnym rogu. Urządzenie iluzjonistyczne „obraz wewnątrz obrazu” jest charakterystyczne dla twórczości wielu artystów surrealistycznych. Sam Ernst wielokrotnie uciekał się do niego, o czym świadczy na przykład jego obraz „Dzień i noc”, 1941-42.

Na tym płótnie obrazy oprawione w cienkie ramy świetlne znajdują się na tle dziwnego, amorficznego krajobrazu.

1 Star2 Stars3 Stars4 Stars5 Stars (No Ratings Yet)