“Dwunasta noc” została napisana jesienią-zimą 1849 r. I ukazała się wiosną następnego roku w Narodowym Instytucie, w sali wodnej z obrazem “Ansilla Domini Essay!” Rossetti. Chociaż Deverell nigdy nie był formalnie członkiem Bractwa Prerafaelitów, był integralną częścią tego kręgu, dzieląc się swoimi celami i zainteresowaniami – według Literary Gazette, “tworząc kalejdoskopowo kolorowe” kompozycje na tematy Szekspira i zabawnie przerabiając motywy sztuki średniowiecznej. Na zdjęciu motywy te odbijają się w jasnych kostiumach z dwóch stron w prawym dolnym rogu, za którymi można zobaczyć czarnego muzyka z dzwonami, przeniesionego na płótno z rękopisu z XIV wieku.
Zamrożona trójkątna grupa głównych bohaterów uderzająco przypomina kompozycję Hunta Valentine's Saving Silvia z Proteusa, która z kolei mogła być pod wpływem hieratycznej kompozycji Tryptyku z Dwojgiem św. Jana autorstwa flamandzkiego artysty Hansa Memlinga, którego Hunt widział w Brugii. Deverelli uczy się także praktyki prerafaelitów – używaj przyjaciół jako modeli. Sam artysta, znany ze swojego przyjemnego wyglądu, przedstawił się jako cierpiący na beznadziejną miłość księcia Orsino.
Rossetti Posing for a błazen Feste. Z Elizabeth Siddal, która po raz pierwszy pełniła rolę modelki do filmu przedrafaelickiego, Deverell napisał Violę, przebraną za stronę Caesario.
Deverell specjalizował się w spiskach Szekspira, będąc dobrym aktorem amatorskim. Jego zdjęcie, poświęcone czwartej scenie drugiego aktu Dwunastej Nocy, odzwierciedla głębokie zrozumienie subtelności fabuły i postaci. Orsino, dręczony nieodwzajemnioną miłością do Olivii, siedzi leniwie na tarasie, między błaznem, śpiewając “Wlecieć, wlecieć, śmierć”.
Zewnętrzną harmonię tego, co się dzieje, przełamują wyrażenia i postawy bohaterów, którzy świadomie unikając majestatycznych gestów retorycznych związanych z przedstawieniem teatralnym, ujawniają swoje wewnętrzne uczucia i aspiracje.
Feste wyśmiewa pozę gospodarza, który siedzi, opierając się melancholijnie i skręcając kosmyk włosów. Skłaniając głowę w bok, Orsino unika spojrzenia Violi, które jest skromnie i cierpliwie “jako pomnik”, oczarowany obecnością księcia. Prawdziwe uczucia bohaterki sugerują róża, którą trzyma, pasja na balustradzie, rude włosy, kolor ubrań i purpurowa pochwa na jej udzie. Viola oparła się na ławce ozdobionej rzeźbionym wizerunkiem czaszki otoczonej girlandą róż.
Jest symbolem przemijania miłości i piękna ciała, czyli motywem przewodnim sztuki.
Chociaż akcja rozgrywa się pod łukiem proscenium, połączenie różnych elementów myli oko. Kolumna, na której opiera się Orsino, znajduje się z przodu, jakby nie daleko od widza. Ściana ze stopniami nagle się zrywa, a postacie bezpośrednio za Orsino i Feste wydają się zbyt duże, zwłaszcza jeśli porównasz je z muzykami po lewej.
Tak więc tło odgrywa podwójną rolę rzeczywistej przestrzeni i tła teatralnego, iluzorycznego tła dla trudnej sytuacji, rozgrywającego się przed widzem. Być może najbardziej ekscentrycznym elementem kompozycji są dwie strony, stojące na nieokreślonym poziomie w prawo. Chłopak najbliżej widza beztrosko przekręca guzik na nici, a ten oryginalny skok odzwierciedla ideę zamrożonej chwili.