Powrót do Francji Ale życie Gauguina na Tahiti było dalekie od bycia rajem: do rozdzierającej serce samotności i ciągłych trudności ekonomicznych dodano, w ostatnich miesiącach 1892 roku, choroba w jego oczach, dodana do ciągłej biegunki i odkrztuszania krwi, co zmusiło go być hospitalizowanym przez wiele miesięcy.
Zdesperowany pisze do francuskiego ministerstwa z prośbą o repatriację, która miałaby nastąpić pod koniec przyszłego roku. Po powrocie do domu, będąc hospitalizowanym w Paryżu w znacznie lepszych warunkach sanitarnych niż na polinezyjskich wyspach i akceptując spadkobiercę jego wuja Izydora, jego sytuacja fizyczna i ekonomiczna poprawia się. Wynajmuje mieszkanie w stolicy Francji i mieszka tam z Annah Javanese.
Ponadto Gauguin pokazuje pięćdziesiąt swoich prac w ogromnym pomieszczeniu na wystawie sztuki współczesnej w Kopenhadze.
Innymi słowy, nikt nie mógł sobie wyobrazić, że przygoda Gauguina w Polinezji mogłaby się powtórzyć. Ale wrócił. Wrócił dwa lata później, po odkryciu, że ma syfilis.
Wrócił po kłótni, w której złamano mu kostkę. Wrócił z malarstwa w Paryżu, pochwała, fantazja tahitańskiej kultury, arcydzieło, zwane “Mahana no Atua”, w którym bogini Hina jest uwielbiana przez grupę kobiet, które tańczyły w otoczeniu wielobarwnych wód.
Krótko mówiąc, wrócił po uświadomieniu sobie, że jego miejsce nie jest wśród Europejczyków. “Co za głupi styl życia, europejski styl życia!” 3 kwietnia w Rutherford Gauguin opuścił Europę, do miejsca, gdzie nigdy nie wróci.