Kolaż był najważniejszym wkładem Ernsta w kształtowanie estetyki Dady. W swoich kolażach Ernst manipulował rozpoznawalnymi obrazami, przekształcając je w dziwne, czasem pozorne dla widza, bezsensowne kompozycje.
Następnie artysta napisał, że impuls do tworzenia kolaży posłużył mu za katalog podręczników, zilustrowany różnymi modelami. Zmienili się w „elementy świata rzeczywistego, połączone w dziwaczną, absurdalną sekwencję, zawstydzające oczy i umysł, zdolne do wywoływania halucynacji, w których obiekty nawykowe tracą lub zmieniają swoje znaczenie”.
Ernst uważał, że najważniejszą rzeczą w kolażu jest „iskra inspiracji”, która pozwala artyście przekształcić poszczególne elementy, łącząc je w pewną sekwencję i kombinacje. Tworząc kolaże, Ernst starał się upewnić, że nie widzą żadnych połączeń między fragmentami.
Osiągnął to, malując „szwy” między elementami kolażu lub odtwarzając gotowe dzieło w formie fotografii lub grawerowania. Kolaż „Hydrometryczna demonstracja zabijania z pomocą wysokich temperatur” z 1920 r. Składa się z ilustracji do popularnych pomocy naukowych. W duchu kolaż „Beating of Babies” z 1920 roku jest mu bardzo bliski. Śmierć i zniszczenie to główne tematy tych prac. Jest mało prawdopodobne, aby mogły być inne – w końcu pierwsza wojna światowa, która tak silnie wpłynęła na światopogląd artysty, zakończyła się zaledwie dwa lata temu.
Ernst ponownie zwrócił się do techniki kolażu pod koniec lat 20., tworząc słynne „kolażowe powieści” i duże niezależne prace, takie jak na przykład „Loplop Presents”, 1931.
(1 votes, average: 5,00 out of 5)