Niecały rok po stworzeniu słynnego “Żółtego Chrystusa” Paul Gauguin ponownie porusza ten temat, pisząc autoportret na tle tego filozoficznego obrazu.
Badając pracę mistrza, można zauważyć jego nieustanne dążenie do nowej interpretacji zwykłego gatunku, łącząc i miksując różne cechy stylistyczne. W tej serii wystarczy przypomnieć jego martwą naturę z profilem Charlesa Lavala lub autoportretem w stylu “Miserable” Hugo.
Autoportret z żółtym Chrystusem można przypisać pracy, która łączy gatunek autoportretu, scen domowych i malarstwa religijnego.
Naukowcy życia i pracy Gauguina wskazują, że wiele z jego autoportretów, zwłaszcza tych, które w takim czy innym stopniu wykorzystują tematy religijne, jest rodzajem alegorii, która pokazuje duchową samotność i wewnętrzną mękę malarza. Gauguin wielokrotnie przedstawiał się na obrazie Chrystusa, aw tej pracy znajduje się obok niego.
Tutaj twarz Gauguina jest surowa i skupiona – uważne oczy, wąska broda, wąsy. Widz mimowolnie zaczyna porównywać twarz artysty z twarzą Chrystusa na żółto, jednocześnie znajdując oczywiste podobieństwa.
Jak to jest impresjonistyczne, zostaw trochę zauważalnych wskazówek i podwójnych odczytów! A teraz, patrząc na ten autoportret, wielu widzi ukryte implikacje – artysta impresjonistyczny skazany jest na męczeństwo i wędrówkę jak Chrystus.
Jak zwykle na obrazie Paula Gauguina jest jasna paleta, przewaga czystych kolorów i wyraźna linia. Takie dążenie do dekoracyjności i blasku z biegiem czasu będzie się zwiększać, zwłaszcza w egzotycznych płótnach polinezyjskich.