Od końca lat 50. Rossetti namalował serię obrazów na tematy religijne, częściowo zainspirowaną rozkazem malowania ołtarza w katedrze Landaaf od architekta Johna P. Seddona; Ta akwarela była pierwszym szkicem zamierzonego obrazu. W liście do amerykańskiego krytyka Charlesa Eliota Nortona w 1858 r. Rossetti wyjaśnił swoją ideę tryptyku o nazwie „The Seed of Davidovo”:
Na bocznych drzwiach napisałem Dawida jako Pasterza i Dawida jako Króla – przodka Jezusa, który jednocześnie symbolizuje tych króla i pasterza, którzy przyszli oddać pokłon Dzieciątku Chrystusowi.
Początkowo założono, że ramą centralnej sceny „Kultu” będą wizerunki króla Dawida i apostoła Pawła, ale stwierdzając, że ten spisek jest zbyt „papieski”, Rossetti zastąpił go bardziej demokratycznymi obrazami. „Nasienie Dawida” – jedno z niewielu dzieł prerafaelitów o tematyce religijnej, stworzone specjalnie dla kościoła; większość tych obrazów była przeznaczona na wystawy publiczne i sprzedawana osobom prywatnym.
Kompozycja „Kultu” opiera się na scenie Narodzenia Chrystusa w 1855 r. Zamówionej przez Reskina. Rossetti uznał, że ukończone dzieło jest jednym z jego najlepszych dzieł, ale krytyk znalazł coś, na co mógł narzekać, a Rossetti został zmuszony do poważnych zmian. Niemniej jednak praca ta była wzorem dla artysty dla centralnej części ołtarza. Skrzydlaty anioł z cechami Elizabeth Siddal wchodzi do stajni, w której urodził się Jezus.
Pasterz całuje rękę Chrystusa: król z szacunkiem podąża za jego przykładem, uznając prymat Dziecka. Aniołowie zaglądają przez okna i spoglądają z krokwi na scenę wypełnioną mistycznym znaczeniem.
Tryptyk „David Seed” przypomina trochę ten szkic. Anioły wypełniły cały pokój; zmieniono lokalizację liczb. W centralnej części subtelne i delikatne cechy Siddala zastąpiły bardziej monumentalną fizyczność Jane Morris.
Bogata paleta kolorów i ścisła inscenizacja postaci odzwierciedlają w szczególności wpływ sztuki weneckiej, która pod koniec 1850 roku zastąpiła wczesne preferencje Rossettiego w odniesieniu do artystów z Florencji i Sieny Quattrocento, takich jak Sandro Botticelli i Jan van Eyck.
(1 votes, average: 5,00 out of 5)