Sandro Botticelli pracował podczas przejścia z Quattrocento do High Renaissance, ale w jego sztuce nie ma radości z pierwszej i zapierającej dech w piersiach wielkości drugiej. Artysta ma wszystko, co wyjątkowe – postacie i twarze, linie i formy, nawet prawo świata ma swoją własną: jego postacie zawsze unoszą się lekko nad ziemią.
W tym małym obrazie Gabriel, pojawiając się Maryi, wciąż leci, co widać nie tylko przez jego drżące skrzydła i biały pociąg, który pęcznieje za jego plecami, ale także przez powietrze wypełniające ubranie archanioła. I Mary, choć pochyliła się na jednym kolanie, jakby stała na poduszce powietrznej, która niesie ją do posłańca.
Ten lot ku sobie wizualnie zawiesza jedynie kolumnadę z jasną draperią, która oddziela bohaterów. Ruch jest wyczuwalny w anielskim stroju, którego fałdy leżą w fantazyjnych falach, oraz w płynącej białej kurtynie na kolumnach, ale jest ona nieco ograniczona przez surową architekturę wnętrza.
Kolory artysty są głębokie, ale także przewiewne. W płaszczu Maryi – bogaty błękit nieba i mórz. Poczucie koloru Botticellego było tak subtelne, że na zdjęciu jest wiele odcieni bieli: kolor anielskiego stroju, skrzydeł, lilii, marmurowej kolumny lub draperii jest inny. I wszystkie farby malarza – jakby prane, nowe, jeszcze nie używane przez nikogo.
W jego obrazach zawsze króluje poranek.
Lata, w których Botticelli stworzył “Zwiastowanie”, “dla utalentowanych ludzi było naprawdę złotym wiekiem”, napisał Giorgio Vasari. Jest to czas Lorenzo Wspaniałego i jego kręgu, do którego wszedł artysta, gdzie zajmowali się sztuką. To rozkwit Florencji .