Zielone pola pszenicy – Vincent Van Gogh

Zielone pola pszenicy   Vincent Van Gogh

W pierwszej połowie 1890 roku Van Gogh spędził w szpitalu chorego psychicznie św. Remy. Nie miał okazji opuścić szpitala, ale z konia miał widok na pola za jej ogrodzeniem.

Wiosną, krótko przed wydaniem, pisze jeden z tych typów.

Van Gogh wybrał niezwykle prostą kompozycję. Obraz składa się z dwóch części niemal równych rozmiarów i pozbawiony jest pionowych elementów, nie licząc kilku cienkich źdźbeł trawy, kołyszących się samotnie na wietrze. Być może wybór takiego motywu odzwierciedlał poczucie wewnętrznej pustki, która była integralną częścią choroby artysty i jego wiecznego towarzysza w ostatnich latach życia.

Van Gogh używa falistych pociągnięć. Skręcone kontury obiektów krajobrazowych czynią je dekoracyjnymi i warunkowymi. Odzwierciedlało to próbę ucieczki Van Gogha z rzeczywistości do jego wewnętrznego świata, który nie znalazł punktów kontaktu z otaczającą go rzeczywistością, przez co był w ciągłym konflikcie z nim.

Uczucie smutku, smutku i wyobcowania odbija się w absolutnie zimnej i kolorowej gamie. Jest nieco ożywiony przez jasny kolor nieba, nakrapiany białymi, wirującymi chmurami. Niebo wydaje się odbijać na torze, czyniąc go prawie niebieskim i zielonym pszenicy.

Na pierwszym planie ten błękit nabiera nieco cieplejszego odcienia, kontrastując z indywidualnymi pociągnięciami żółtej farby.

1 Star2 Stars3 Stars4 Stars5 Stars (1 votes, average: 1,00 out of 5)