Okoliczności swatania cara Aleksieja Michajłowicza opisano w wielu źródłach historycznych, ale najwyraźniej G. S. Sedow opierał się przede wszystkim na tekście S. M. Sołowjowa, ponieważ to on powiedział o sześciu dziewczynach, z których król wybrał Euthymiusa Vsevolozhskaya: Na początku 1647 r. Król postanowił się ożenić, spośród 200 dziewcząt wybrało sześć najpiękniejszych, z tych sześciu, król wybrał jedną: córkę… Fiodora Wsiewołożskiego, dowiedziawszy się o jego szczęściu, wybrany przez silny szok, zemdlał, i stąd natychmiast doszedł do wniosku, że choroba padaczki.
A nieszczęśliwy, wraz z ich krewnymi, został zesłany na Syberię. Skąd w 1653 r. Zostali przeniesieni do odległej wioski okręgu Kosimov. Tak mówi jedna zagraniczna wiadomość.
Rosyjskie wieści mówią, że matki i siostry szlachetnych panien, których król nie wybrał, zostały zepsute przez Vsevolozhskaya. “Można przypuszczać, że na zdjęciu Eufimia Vsevolozhskaya jest przedstawiona z lewej strony, stojąc w profilu do widza, ubrana w niebieską aksamitną sukienkę, obszytą futrem wiewiórki. Wśród sześciu dziewczynek wyróżnia się swoim wzrostem, uboższym strojem, pozą, nieuchwytną szlachetnością wyglądu.
Obraz młodego cara Aleksieja Michajłowicza odpowiada opisom jego charakteru i wyglądu, które przyszły do nas: “Pojawienie się cara Aleksieja, jak opisują to obcy naoczni świadkowie, wiele wyjaśnia nam o jego charakterze; z łagodnymi rysami twarzy, białymi, czerwonymi policzkami, ciemnymi blondynami… silnymi budowa ciała… ” Dowiedziawszy się o chorobie Euthymiusa Vsevolozhska, król “był bardzo smutny z tego powodu i stracił jedzenie na wiele dni”. Po pewnym czasie król zobaczył w kościele dwie córki moskiewskiego szlachcica Ilya Miloslavsky.
Jego wybór padł na najmłodszą – Marię, aw 1648 r. Aleksiej Michajłowicz ożenił się z nią. W gęstym cieniu za Aleksiejem na zdjęciu Sedova przedstawia mężczyznę w średnim wieku. Są powody, by sądzić, że to wujek cara – bojar Borys Iwanowicz Morozow, który po śmierci ojca i matki Aleksieja stał się jego najbliższym powiernikiem.
Była legenda, że to bojar Morozow nakazał zatruć Euthymiusa i zaaranżował carowi spotkanie z Marią z Miloslavskaya, ponieważ sam był zakochany w jej siostrze Annie. Gdy król ożenił się z Marią, tydzień później zagrał wesele z Anną i Borisem Iwanowiczem Morozowem. Wzmocnił więc swoją pozycję jeszcze bardziej, mieszając się z królem, stając się jego szwagrem.
Wiek XIX przeszedł w Rosji pod znakiem hobby dla historii narodowej i życia minionych wieków. Wielu w tym czasie uchwyciło pasję kolekcjonowania antyków.
Następnie zbiory te będą podstawą kolekcji Rosyjskiego Muzeum Historycznego w Moskwie, otwartego w 1883 roku. W filmie “Wybór panny młodej przez cara Aleksieja Michajłowicza” Sedow wykazuje głęboką znajomość codziennych realiów przeszłości historycznej. Brokat, satyna, aksamitny wygląd, wyjmowane haftowane kryzy, korony są absolutnie autentyczne i najwyraźniej zostały napisane z życia. Jak kaftan z czerwonego żyta aksamitu i zielone haftowane buty Aleksiej Michajłowicz. Dziewczęta ubrane są w “cztery warkocze” – dziewczyny nosiły takie włosy w tej kwestii; po ślubie włosy spleciono w dwa warkocze.
Sprzeciw historyka na obrazie Sedowa byłby prawdopodobnie spowodowany złotą obrączką ślubną w ręce Aleksieja Michajłowicza.
Wymiana pierścieni była dozwolona przez kościół na przełomie XVIII-XIX wieku. A panna młoda miała srebrny pierścień, symbolizujący księżyc, a pan młody – złoto, czyli słońce. Pasja do historii i życia XVII wieku w drugiej połowie XIX wieku dała początek tak zwanemu “rosyjskiemu stylowi”, który miał wpływ na architekturę, sztukę dekoracyjną i użytkową, malarstwo i grafikę.
Wśród malarzy oddano mu hołd K. E. Makovsky, K. V. Lebedev, A. D. Litovchenko, K. B. Venig, G. S. Sedov. “Prawdziwa Rus”, jeszcze nie dotknięta przemianami Piotra, przyciągnęła artystów.
To prawda, że interesowali się głównie życiem tej epoki. Postacie i psychologia osób historycznych, jak również problemy procesu historycznego, w mniejszym stopniu zaniepokoiły wymienioną grupę artystów, co odróżniało je od V. I. Surikowa, dla którego historia jest dramatem, plątaniną złożonych sprzeczności, areną zderzających się silnych osobowości. Artyści “rosyjskiego stylu” – z reguły przedstawiciele tradycji salonu akademickiego – byli oczarowani przede wszystkim bogactwem motywów ozdobnych i jaskrawymi kolorami “rosyjskich wzorów” z XVII wieku.
Kolejnym krokiem w zrozumieniu poezji rosyjskiej starożytności, życia codziennego, legend historycznych i folkloru były dzieła V. M. Wasnetsowa, A. P. Ryabushkina, S. V. Malyutina, w zestawach i kostiumach dla sezonów baletowych Dygilewa.