Obraz „Wiosna” Adolfa Williama Bouguereau jest unikalną interpretacją narodzin wiosennej odwilży. Płótno artysty jest bardzo jasne i nasycone miłością i światłem przebudzenia natury. Autor ucieleśniał naturalne zjawisko na obraz młodej dziewczyny. Alegoryczność i personifikacja nieważkości i niematerialności pod postacią żywej istoty zawsze była trudnym zadaniem podczas wygrywania. Sezon ciepły w sezonie Bougher stał się centrum obrazu, jest namacalny, ma cienki młyn i przezroczystą skórę.
To jest to, to jest Spring Bogero! Układ znaków na zdjęciu jest bardzo prosty.
Autor nie przeciążał swojej pracy dzikim kwitnieniem. W sumie – i pędzące anioły, kwiaty i fragment krajobrazu. Dla rosyjskiego konesera wiosna w zrozumieniu jej narodzin jest zawsze odwilży i pierwszych pąków.
Nie można oddzielić biografii Bouguereau od jego pracy. Francuska zima jest inna – pada deszcz i temperatura spada do zera stopni. Ciepło to będzie tłumaczone bujną roślinnością i gęstą roślinnością w tle obrazu, raczej ciepłą glebą z kwitnącymi pierwiosnkami, bujną trawą.
W przeciwieństwie do już dojrzałej natury, Bouguereau wcielił się w Springa, jeszcze dość młodą. Aby jej narodziny, jako uosobienie pierwszej miłości i lekkich uczuć, miały odpowiedni wpływ na widza, autor otoczył ją licznymi bractwami aniołów. Skrzydlate niemowlęta są synonimami Kupidyna – bogów miłości rzymskiej mitologii. Ponadto ci „młodzi ludzie” byli spokrewnieni z Cherubim, bliskim Bogu. Tutaj cherubini śpiewają piosenki młodej wiosny.
W każdym razie artyści często uciekają się do umieszczania skrzydlatych chłopców w swoich płótnach. Daje to fabule czułość, ciepło i życzliwość. Wiosenna dziewczyna Boughero jest nieśmiała i skromna. Pomimo zażenowania pociesza się błogością pocałunków dziecięcych ust.
Jej oczy są zamknięte, a jej różowe usta rozchyliły się na pół uśmiechu.
Wyraz twarzy mówi o przyjemności i przyjemności. Jej towarzysze są zafascynowani młodością, świeżością i czystością ciała. Aniołowie bawią się długimi włosami, usuwają kosmyki z twarzy Wiosny i wiernie siedzą u ich bosych stóp. Boughero złapał nastrój wiosennej natury. Dlatego ożywione zjawisko natury jest dziewicze i niewinne w swej nagości bez śladu ziemskich wad.
Oprócz świeżej fabuły artysta wykorzystał grę zimnych i ciepłych farb do pomalowania ciała dziewczyny i pierzastych żartownisiów. W otoczeniu gęstszego tła postacie wydają się być nieważkie i świecące od wewnątrz. Tak dojrzałe jabłko wygląda jak przezroczyste, soczyste, miodowe jabłko.
To piękne płótno w pełnym rozwoju, jak wszystkie prace Francuza Adolphe Bouguero, stało się znakiem rozpoznawczym innej interpretacji Wiosny w malarstwie.
(1 votes, average: 5,00 out of 5)