Obraz florenckiego artysty Alessandro Allori “The Temptation of St. Benedict”. Rozmiar obrazu to 41 x 59 cm, olej na płótnie. Święty Benedykt z Nursii, reformator monastycyzmu zachodnioeuropejskiego, urodził się w 480 w Nursii.
Początkowo poświęcił się nauce w Rzymie, ale oburzony zdeprawowanym życiem swoich towarzyszy, w czternastym roku życia, wycofał się na pustynię, gdzie w jaskini oddawał się pobożnym refleksjom.
Uhonorowany jako święty i cudotwórca św. Benedykt został wybrany do opatów przez mnichów z klasztoru jaskiniowego wikariuszy w 510 r., Ale wkrótce opuścił to stanowisko, gdy mnisi nie lubili ścisłego posłuszeństwa i obowiązku spędzania życia wyłącznie w modlitwach i uczynkach. Wracając do samotności, Benedykt zgromadził wokół siebie pewną liczbę pustelników, których osiedlił na przedmieściach Subiago, w filmach, z których każdy był zorganizowany dla 12 mnichów.
Kiedy w ten sposób stopniowo rozwinął ideę reorganizacji życia monastycznego, Benedykt założył nowy klasztor na Monte Cassino w pobliżu Neapolu w 529 r., Ze specjalnym porządkiem porządku, po którym nowa karta klasztorna zaczęła się szeroko rozpowszechniać w Europie Zachodniej i wkrótce została wprowadzona niemal wszędzie.
Nie przestrzegając zbyt surowych zasad ascetycznych w odniesieniu do odzieży i opieki nad ciałem, wymagał, wraz z ćwiczeniami duchowymi w modlitwie, czytania pism duchowych i obecności błogosławieństwa również pracy fizycznej, głównie w uprawie roli, a ponadto nauczanie młodzieży.
Badania naukowe, dzięki którym benedyktyni świadczyli tak wiele usług dla zachowania literatury klasycznej, wprowadził tylko Kasjodor. Grzegorz Wielki i Bonifacy, apostoł ziem niemieckich, szczególnie przyczynili się do powszechnego wprowadzenia wspomnianej ustawy w Europie Zachodniej. Benedykt zmarł w 543 roku.
W opisie jego życia, opracowanym przez Grzegorza Wielkiego, jest wiele opowieści o cudach, które dokonał.