Jasne płótno w duchu demokratycznego realizmu. Fabuła to wydarzenie historyczne – antyfrancuska kampania wojsk rosyjskich w Alpach Szwajcarskich. Dowódca wybrał tę najkrótszą drogę, mając za cel jak najszybsze wejście do Szwajcarii, aby połączyć się z wojskami rosyjskimi i wspólnie przenieść operacje wojskowe na terytorium Francji.
Bezprecedensowe wydarzenie w historii działań wojennych – kampania w górach w warunkach zimowych – pozostało bez znaczenia: kampania nie powiodła się z winy Austriaków, którzy obiecali zapewnić pomoc wojskową. Wojna drugiej antyfrancuskiej koalicji z Napoleonem została utracona i zakończyła się pokojem Amiens między Wielką Brytanią a Francją. Cesarz Paweł I nadał Suworowowi nie tylko rangę generalissimusa, ale także tytuł – księcia Italiki.
Kompozycja obrazu jest bardzo dynamiczna. Jest zbudowany na zasadzie ruchu od góry do dołu. Wzrok widza przesuwa się po żołnierzach schodzących z gór.
Pozostawiony na koniu – sam Suworow z inspirującą twarzą i uśmiechem wskazujący drogę ręką. Jego postać jest miniaturowa, nie majestatyczna, a raczej łączy się z masami żołnierzy, niż wyróżnia się z nich: on też jest w prostym płaszczu podróżnym i z napiętym kapeluszem, jak jego wojownicy.
Żołnierze, pełni entuzjazmu, patrząc na Suworowa, uśmiechają się z powrotem i nieustraszenie zsuwają się po stromym, pokrytym śniegiem zboczu góry. Rosyjscy “cudowni bohaterowie” są przedstawieni w pełnym mundurze, z przyzwoitą bronią – bagnetami, armatami, sztyletami. Subtelny psychologizm – w przekazywaniu pewnych istotnych szczegółów, takich jak bladość twarzy i oczu wyłonionych ze strachu, patrzenie w otchłań z przodu lub dłoń przyciśnięta do czoła, rozpoczynająca znak krzyża.
Talent Surikov-malarz krajobrazowy przejawiał się na obrazie śnieżnej górzystej powierzchni na pierwszym planie i stromym zboczu góry z chmurami w tle. Olśniewający biały śnieg alpejski kontrastuje nie tylko z całkowitą masą ludzką, ale także z niebieskawymi skałami zaciemniającymi niebo. Natura Alp szwajcarskich nie jest ujawniona w całej jej spektakularnej urodzie, jest raczej surowa i wroga nieproszonym gościom.
Obraz został napisany na setną rocznicę czynu Suworowa, został pokazany społeczeństwu w tym samym 1899 roku na 27 wystawie Wędrowców, ale nie wywołał większego rezonansu. Został nabyty przez cesarza Mikołaja II. Teraz jest wystawiony na wystawie Państwowego Muzeum Rosyjskiego.