Na początku XX wieku Andre Derain był jednym z najbardziej obiecujących młodych malarzy francuskich. Imponujący i impulsywny, Derain łatwo ulegał wpływom, ale z powodu jego wielkiego talentu przerobił je na swój sposób. W latach 1905-1906 przyłączył się do Fauwistów, a wśród nich był jeden z najbardziej “dzikich”.
Płótno Deraina z tego okresu, wraz z dziełami Matisse'a – najlepsze z tego, co stworzyło obraz Fowizmu. Ale już w 1907 roku artysta, który zapoznał się z kubistycznym poszukiwaniem Picassa, zaczął działać w sposób bliski kubizmowi. Derain nie stał się konsekwentnym kubistą, ale stworzył osobliwą interpretację tego kierunku.
W martwej “Tabeli i krzesłach” wpływ kubizmu jest łatwo dostrzegalny. Derain podkreśla konstrukcję rzeczy; chcąc odkryć objętość przedmiotów, wzmocnić poczucie przestrzeni, przedstawia całą martwą naturę z góry. Kompozycja obrazu oparta jest na powtarzającym się kręgu: okrągłym stole, z widocznymi z góry okręgami wazonów i okularów, kulistymi owocami w wazonie.
Warto zauważyć, że Derain nie konsekwentnie utrzymuje pojedynczy punkt widzenia: przedstawia chleb na stole nie z góry, ale z boku.
Tutaj Derain śledzi także kubistów, którzy wierzyli, że wielość aspektów daje widzowi pełniejszy obraz tematu. Obraz został zaprojektowany w surowo brązowo-szaro-zielonym kolorze, charakterystycznym także dla kubistów. Subtelny talent kolorystyczny Deraina objawia się w tym, jak malarz różnicuje brązowy kolor, łącząc go z sąsiednimi tonami: kurtyna ma czerwonawy odcień, dzbanek jest żółty, plecy krzeseł są brązowo-szare.
Jednak używając niektórych sztuczek kubistycznych, Derain zatrzymuje się w połowie drogi.
Odkształcenie przedmiotów nie zawsze prowadzi do identyfikacji ich konstruktywnej podstawy. Derain w swojej martwej naturze wydaje się być bardziej “prawdziwym” oświetleniem niż Picasso, a to wprowadza pewien stylistyczny niezgoda na obraz. I wreszcie, Derain nie może odmówić podziwiania indywidualnych szczegółów: ostrożnie zapisuje tkanie koszyka chleba, przekazuje wzór na zielonym obrusie.
Takie cechy, odnoszące się do wczesnych obrazów Deraina, doprowadziły go następnie do zimnego i fałszywego naturalizmu.
Obraz wszedł do Ermitażu w 1948 roku z Państwowego Muzeum Nowej Sztuki Zachodniej w Moskwie.