Literatura, malarstwo i sztuka jako całość zna tematy, motywy i wątki, zwane “wiecznymi”. Nie, nie, oczywiście, nic nie trwa wiecznie, a czas bezlitośnie przechodzi przez piasek przez palce, przez sito historii. Mówimy tylko o tym, że każde nowe pokolenie twórców wciąż powraca do tych samych tematów, czerpiąc z nich inspirację.
Jednym z tych wątków jest taniec Salome przed królem Herodem, jeden z epizodów opisanych we wszystkich czterech Ewangeliach Nowego Testamentu. Zaczarowany i zafascynowany tańcem dziewczyny, król obiecał spełnić każde jej pragnienie. A samo pragnienie szepcze do matki – pytają, mówią, głowa Jana Chrzciciela.
Zapytała.
Jednak ten straszny wynik – poza ramami francuskiego artysty Gustave'a Moreau “Salome tańczy przed Herodem”. Podobnie jak wiele osobowości twórczych, Moreau był człowiekiem zainteresowanym. Nie bał się eklektyzmu, czyli mieszanki różnych cech stylistycznych, cech różnych epok.
Tak więc – pałac, pod łukami, z których tańczy Salome, jest jakby poza określonym czasem. Przy starannym rozważeniu można zobaczyć zarówno typowe babilońskie krajobrazy, jak i kwiaty lotosu charakterystyczne dla kultury starożytnego Egiptu.
Sklepienia pałacu są wysokie, oddzielone szerokimi łukowymi otworami. Herod jest stary, jego oczy wyglądają obojętnie. Salome nie jest przedstawiana jako bezwstydna nierządnica, jest wdzięczna i pełna wdzięku na swój sposób.
Dlatego starość pokojówki patrzy na nią z nieskrywaną zazdrością.