Portret regentów przedstawia, oprócz starego sługi, pięciu mężczyzn, bardzo różniących się wyglądem, charakterem i możliwościami duchowymi. Pełen ukrytej, ale przerażająco miażdżącej energii, starszy mężczyzna po lewej stronie konfrontuje się ze słabymi, czasem wyczerpanymi lub zdegradowanymi kolegami.
Wśród nich przyciąga uwagę dandysa, starannie ubranego w najnowszą modę, po prawej stronie obrazu. Nerwowy, postrzępiony, szybki ruch pisał kaskadami pogniecionych złamanych fałd na białej koszuli Halsa; elegancki gest dłoni w ciemnej rękawicy na tle bujnej bieli rękawa; czerwono-różowa pończocha wokół kolana.
Kompletna elegancja kostiumu, estetyczna ekspresja tych tkanin, te farby są w dziwnej rozbieżności ze zmęczoną pustką poobijanej, jakiejś bezkształtnej, choć wciąż dość młodej twarzy. Jego sąsiad, odsunięty nieco dalej w głąb obrazu, zszedł i poważnie zachorował, wpatrując się prosto w bezsensowne spojrzenie. Jednak ani jeden, ani drugi, w gruncie rzeczy, nie zwracają się do widza, nie zauważają go, pogrążeni w bezmyślnej apatii.
Pod tym względem wyjątek między postaciami na zdjęciu to osoba siedząca w centrum bokiem do stołu. Na jego dość młodej, atrakcyjnej twarzy jest pieczęć inteligencji i życzliwości; zmęczenie i rozczarowanie sąsiadów nabiera znaczenia uzasadnionego, znaczącego poglądu na świat.
W spojrzeniu zwróconym na widza jest zbyt wiele przemyślanego oddzielenia, tak że między nim a widzem nawiązuje się żywe połączenie, które niegdyś było tak charakterystyczne dla wielu dzieł Halsa. Obraz jest wyraźnie wyblakły, kolory przyciemniły się i straciły głębię, a jednak moc i wirtuozeria malarstwa świadczą o ogromnych możliwościach twórczych osiemdziesięcioletniego artysty. Zdarzyło się, że miłośnicy gładkiego, “przyjemnego” malarstwa nie byli w stanie docenić piękna i wyrazistości głęboko subiektywnego, indywidualnego sposobu myślenia Halsy.
Powiedzieli, że jego obrazy były pomalowane niedbale, że ręka artysty trzęsła się od starości. Nawet gdyby tak było, jego zmysł formy był tak ostry, że szerokie, uogólniające pociągnięcia bezbłędnie formowały wolumen, przekazywały charakter ruchu, fakturę tkaniny, złożony wyraz ludzkiej twarzy. \