W swoich późniejszych dziełach objawia obraz człowieka przez pryzmat całego jego życia. Syntetyzując, artysta usuwa przypadkowe, nie tylko z wyglądu zewnętrznego przedstawianej osoby, ale także w swoim wewnętrznym świecie: nietypowe doświadczenia, przejściowy stan umysłu.
„Portret starca w czerwieni” – jeden z najlepszych wśród portretów z lat 50. XVII wieku. Mężczyzna przeszedł długą i trudną ścieżkę życia. Na twarzy – ślady zmartwień i przemyślanego myślenia, czoło wykrzywione głębokimi zmarszczkami, zmęczenie widoczne w zamyślonym wyglądzie, duże, guzowate dłonie spoczywają ciężko na kolanach.
Ale całe spojrzenie starego człowieka tchnie ogromną wewnętrzną siłą, mocą duchową. Dlatego właśnie portret był kiedyś uważany za obraz starożytnego greckiego mędrca Zenona.
Przed nami mądre doświadczenie życiowe, które pochłonęło życie wielu ludzi, całych pokoleń. Ekspresyjność obrazu jest tworzona przez niezwykle proste, na pierwszy rzut oka, środki: symetryczne przedstawienie postaci, otoczone szerokim prostokątem krzesła, duże, swobodnie spadające fałdy stroju starca, jego zewnętrzny spokój. Taka zwięzłość przyczynia się do wrażenia monumentalności.
Ale prawdziwe bogactwo i elastyczność artystycznego języka Rembrandta objawia się malarskim sposobem użycia światła.
Farby układane są szerokimi, swobodnymi ruchami, grubymi w oświetlonych miejscach i cienkimi, przezroczystymi w cieniach. Światło padające na tak kolorową powierzchnię zostaje zmiażdżone, obraz wydaje się być otoczony wibrującym światłem i otoczeniem powietrza. Twarz starego człowieka wydaje się być żywa, zmienna, jak gdyby promieniowała światłem.
Późne portrety Rembrandta przepojone są dreszczem życia, zewnętrznym spokojem przedstawionym nieskończenie daleko od ciszy spokoju. Ta sama osoba, która znajduje się na płótnie Hermitage, jest przedstawiona przez Rembrandta w szkicu portretowym z 1652 r. Z National Gallery w Londynie. „Portret starca na czerwono” wszedł do Ermitażu w 1769 roku z kolekcji hrabiego Bruhla w Dreźnie.
(1 votes, average: 5,00 out of 5)