Artysta był wcześniej zaznajomiony z kupcem Oswaldem Krellem, ale naprawdę widział go tylko wtedy, gdy Crell pojawił się w jego studio, chcąc zamówić portret. Durer zobaczył przed sobą wysokiego, szczupłego mężczyznę o ostrych rysach nieregularnej i niezwykle bladej twarzy. W zakrzywionych i przesuniętych brwiach, w zagnieceniu nad grzbietem nosa, było ogromne napięcie wewnętrzne, które Crell starał się ukryć.
W jego duszy płonęła wielka pasja – być może pragnienie bogactwa, nieustająca ambicja.
Dürer napisał Oswaldowi Crellowi przy otwartym oknie, więc światło pada na niego z boku. Dzień jest pochmurny. Kiedy Durer naszkicował, natychmiast poczuł, że jego model nie wie, jak siedzieć nieruchomo.
Cóż, on napisze Crell, niech jego wewnętrzny niepokój będzie odczuwalny. Jak napięta jest ręka, która chwyta krawędź ubrania! Nawet żyły są spuchnięte.
Dürer nie napisał żadnego pokoju ani mebli. Czerwień za Crellem nie jest materialną ścianą, ale czerwonym tłem. Urywa się, odsłaniając krajobraz. Krajobraz nie jest widoczny przez okno, ale jakby przez ścianę.
Artysta go nie widzi, ale zaczyna widzieć. Wąska kręta rzeka, cienkie drzewa z lekko zmiennymi gałęziami.
Nie ma pokoju w duchu osoby umieszczonej obok tego jasnego krajobrazu. Zaprzecza z całym wewnętrznym napięciem cichej ciszy natury. Durer długo walczył z oczami Crella, a potem go znalazł.
Są skierowane na bok, na coś, czego nie widzimy, i że ta osoba zagląda w uważnie – młoda, bogata, silna, ale dręczona wewnętrznym pragnieniem, płonąca duchowym płomieniem.
Portret, kiedy był gotowy, uderzył Crella. Artysta widział w nim coś, co sam czuł w sobie tylko niejasno. Klient chwalił podobieństwo, podziwiał sztukę, płacił artyście i odszedł, czując niepokój w sercu.
A Durer, przed podaniem portretu klientowi, napisał swoje imię na górze i ustawił datę: 1499.
Znacząca data dla tej pracy! Durer napisał portret młodego niemieckiego kupca i napisał portret burzliwego wieku, który zakończył się, przygotowując się do ustąpienia miejsca nowemu, jeszcze bardziej burzliwemu; napisał portret Crella i napisał portret czasu, do którego oboje należeli – czas na zakręcie.