Książę Aleksander Andriejewicz, mąż stanu, wykształcony w Akademii Kijowskiej. Od 1765 r. Bezborodko został zapisany jako towarzysz króliczka i został mianowany gubernatorem urzędu małego rosyjskiego gubernatora generalnego hrabiego Rumyantseva-Zadunaisky.
W 1767 r. Książę Bezborodko. Został mianowany członkiem Małego Rosyjskiego Sądu, a dwa lata później, kiedy rozpoczęła się wojna z Turcją, wstąpił do służby wojskowej i pomaszerował do Bugu z pułkiem Nezhin, a później dowodził pułkami: Lubenskim, Mirgorodskim i kompanią. Zgodnie z przekazaniem Rumjantsewa pierwszej armii, Bezborodko poszedł za nim i brał udział w bitwach pod Larg, Cahul i szturmem na fortyfikacje Silistrian.
Po zakończeniu świata Kuchuk-Kainarji Rumyantsev zwrócił uwagę cesarzowej Katarzyny II na Bezborodko, aw 1775 r. Został mianowany sekretarzem cesarzowej za przyjmowanie wniosków złożonych do Najwyższego Imienia. Na tym stanowisku Katarzyna II wkrótce doceniła zdolności Bezborodko, jego wydajność, dobry zwięzły i precyzyjny styl w dokumentach biznesowych, i stał się jej ulubionym mówcą. W 1780 r. Bezborodko towarzyszył cesarzowej w swojej podróży przez Białoruś, w której odbyło się jej pierwsze spotkanie z cesarzem Józefem II.
Bezborodko został oskarżony o prowadzenie “codziennej notatki”, czyli dziennika podróży.
Od tego czasu cesarzowa Katarzyna II zachęciła go do omówienia kwestii polityki zagranicznej. Trzeba przyznać, że swoją błyskotliwą karierę zawdzięcza nie tak zwykłej faworyzowaniu na dworze Katarzyny II, jak i jego niezwykłym talentom. Bezborodko posiadał niezwykłą pamięć i niesamowitą wydajność.
Bezborodko przyłączył się do szerokiego życia gościnnego gospodarza i patrona w dziedzinie sztuk pięknych i literatury w ramach wielostronnej działalności państwa. Zebrał bogatą kolekcję obrazów i obiektów artystycznych.