Niedokończony obraz artysty Tiziano Vecellio „Papież Paweł III z Alessandro i Ottavio Farnese”. Rozmiar obrazu to 210 x 176 cm, olej na płótnie. Obraz zamówił bratanek papieża Pawła III Ottavio Farnese.
W latach czterdziestych XIX wieku Tycjan tworzy nowy gatunek portretowy, nazywany „historią” swojego przyjaciela Aretino – w dużych płótnach przedstawiających klientów w pełni wzrostu, uroczysty blask ceremonialnych portretów połączony z dramatyczną złożonością postaci, fabułą, łączącą te płótna z gatunkiem malarstwa historycznego.
Teraz Titian tworzy obrazy, które nie są typowe dla High Renaissance. Takim jest na przykład jego Paweł III, na zewnątrz przypominający w swojej kompozycji portret Juliusza II Rafaela. Ale to podobieństwo tylko podkreśla głębokie rozróżnienie obrazów.
Głowa Julii jest przedstawiona z pewnym obiektywnym spokojem; jest charakterystyczna i wyrazista, a w samym portrecie główne cechy jego charakteru, charakterystyczne dla tej osoby, są przekazywane przede wszystkim. Skupiona i przemyślana wolicjonalna twarz koresponduje spokojnie, silnie leżąc na ramionach fotela. Ręce Pavela są gorączkowo nerwowe, fałdy peleryny są pełne ruchu.
Lekko z głową na ramionach, ze starą obwisłą drapieżną szczęką, z nieufnymi, przebiegłymi oczami, patrzy na nas z portretu. Obrazy Tycjana z tych lat są ze sobą sprzeczne i dramatyczne. Znaki są transmitowane z mocą Szekspira.
Niespokojna czujność starca, który ze złością iz niedowierzaniem spogląda na Ottavio, reprezentatywny banał wyglądu Alessandro, przerażające pochlebstwo młodego Ottavio, na swój sposób śmiały, ale zimny i okrutny hipokryt, tworzą scenę, która jest zdumiewająca w swoim dramacie.
Tylko osoba wychowana przez realizm renesansowy nie mogła bać się pokazać tak bezwzględnie szczerze całą swoistą siłę i energię tych ludzi, a jednocześnie ujawnić istotę swoich bohaterów. Ich okrutny egoizm, niemoralny indywidualizm z surową precyzją ujawnioną przez mistrza poprzez ich porównanie i zderzenie. Interesowanie polegało na odkrywaniu postaci poprzez ich porównanie, na odzwierciedlaniu złożonej niespójności wzajemnych relacji między ludźmi, co doprowadziło Tycjana – zasadniczo, po raz pierwszy – do przejścia na gatunek portretu grupowego, który był szeroko rozwijany w sztuce XVII wieku.
(1 votes, average: 5,00 out of 5)