W pracach Konstantina Makovsky'ego odzwierciedlono wszystkie cechy sztuki salonowej. Jest wszystkożerny, zobowiązuje się napisać wszystko, za co płacą pieniądze. Jego prace są spektakularne, banalne w treści, dalekie od historycznej autentyczności.
Ceremonialne portrety są piękne, bogate w pięknie napisane akcesoria. To często umniejsza obrazy. Ale wszystkie wady są skąpane w najwyższej profesjonalnej umiejętności, najlepszym kolorze.
W niektórych portretach artysta osiąga europejski poziom umiejętności. Przykładem tego jest Rodzinny portret Wołków z kolekcji Państwowego Muzeum Ermitażu. Portret przedstawia prawdziwego Radnego Stanu, Sekretarza Stanu Rady Państwa, Michaiła Siergiejewa Wołkowa, jego żonę Sofię Nikołajewnę, z domu Manzey i ich syna Siergieja Michajłowicza Wołkowa-Manzeya. Treść wygląda jak głowa rodziny. Na obrazie Zofii Nikołajewny artysta dostrzegł cechy władczej natury i silnego charakteru.
Pośrodku zdjęcia jest dziecko ubrane w jasną sukienkę, wiązaną w talii niebieską kokardą, długie włosy na ramionach, patrzy na widza spokojnie.
Losy tej rodziny były tragiczne. Portret jest podpisany, ale nie datowany przez artystę. Bazując na wieku Serezhy, możemy założyć, że został napisany w 1899 roku. Rok później, 11 lutego 1900 roku, Michaił Siergiejewicz Wołkow zmarł w Nicei z udaru mózgu.
Sofya Nikołajewna z synem przeżyła wiele tragicznych wydarzeń, które spadły na ich losy: pierwszą wojnę światową, utratę własności i mienia, represje w latach 20-30.
Dla bezpieczeństwa S. M. Volkov-Manzey po rewolucji 1917 r. Stał się po prostu Wołkowem. Od 1914 r. Mieszkali w Piotrogrodzie – Leningradzie, gdzie znaleźli Wielką Wojnę Ojczyźnianą i blokadę. W maju 1942 r. Z rąk starszej matki Siergiej Michajłowicz Wołkow, przedstawiony przez urocze dziecko na portrecie K. Makowskiego, zmarł na dystrofię. Miesiąc później zmarła sama Sofya Nikołajewna.
Dzieło K. Makovsky'ego, między innymi portrety rodzinne, należało do leningradzkiego kolekcjonera i aktora Sankt Petersburga Małego Teatru Dramatycznego na ulicy Rubinsteina, Grigorija Diomidowicza Duszina.
Po jego śmierci portret wraz z całą kolekcją wszedł do Państwowego Muzeum Ermitażu w testamencie. W 2002 roku wystawa portretów ze zbiorów leningradzkiego kolekcjonera pracowała w pięciu salach Pałacu Menshikov. Odwiedzając wystawę, zobaczyłem, że goście byli zaskoczeni szatą Siergieja Wołkowa-Manzei. Zobaczyli dziecko noszące sukienkę i sięgające do ramion loki na portrecie na kolanach rodziców, a na etykiecie napisano, że portret przedstawia chłopca. “To jest dziewczyna”, powiedziała publiczność z przekonaniem, “na etykiecie jest błąd”.
Nie, nie było błędu.
Zgodnie z prawosławną tradycją dzieci poniżej 7 lat są czyste i bezgrzeszne, są jak aniołowie i nie mają płci. Od siódmego roku życia dzieci ubierały się w zależności od płci w męskich lub żeńskich ubraniach, które zostały zredukowane z modeli dorosłych. Na zdjęciu K. Makovsky'ego niebieska wstążka z sukienką opasuje męską płeć dziecka.
Według materiałów Eleny Nesterovej i Jurija Jepatko – pracowników Państwowego Muzeum Rosyjskiego.