Obraz “Taniec” popularnego modernisty końca XIX i początku XX wieku, Alphonse Mucha, przypomina wspaniałą ilustrację. Bogate kontrastowe kolory i dekoracyjność głównego bohatera na tle ozdobnego planu są charakterystycznymi elementami modernistycznej gałęzi – secesji. Ta gałąź sztuki była szczególnie kochana przez autora i brzmiała w wielu jego kolekcjach.
“Taniec” Muchy – jasna litografia. Jako cudowny artysta plakatu i projektant Mucha uwielbiał litografię z jej złożoną realizacją, wypełnianiem szablonów farbą i bogatym rezultatem. Ta technika pozwoliła uzyskać bardzo soczyste płótna dzięki specjalnemu pigmentowi i oryginalnej kopii autora.
Prezentowana litografia z tańczącą kobietą to dynamiczna praca.
W ruchu zarówno bohaterka, jak i kawałek draperii za plecami, i głowa ognistych włosów oraz pociąg zamarły. Jak kawałek wyrwany z dziarskiego tańca, scena jest przedstawiona na jasnym płótnie. Pomimo plastyczności bohaterki jej formy są apetyczne i dalekie od ideału baletu. Być może jest to zwykły człowiek lub personifikacja samego tańca w postaci półnagiej Panny. Karmazynowe kości policzkowe mówią o ciele rozgrzanym przez taniec.
Jak bujna bułka kobieta chrupie brązową elastyczną skórkę, ciepło, świeże i apetyczne. Alphonse Mucha złamał swojego tancerza, jednak jego kobiety są zawsze boso. Co więcej, lekka tkanina, która zakrywała okrągłą klatkę piersiową, spieszy się, by upaść na nogi kobiety. To, jak się trzyma, jest tajemnicą.
Płatki rozmazów kraplaka przypominają skrawki maku. Nakręcają się, wypełniając tło i dając dodatkową dynamikę ciągłego ruchu.
Aby zaprojektować pustkę narożników, artysta uciekł się do ornamentu stylizowanych owadów. To są białe motyle, skulone w stadach. Unoszą się nad suchymi główkami chryzantem. Pętla tkaniny przechodzi w cienkie linie toru biegnącego do przodu.
Ramka obrazu jest stylizowana jako cienka nić liny, spleciona w złożoną makramy. Wiele przecięć loków, zaokrąglonych linii, konturów, odlatujących w nieważkości – oznaki nowoczesności.
Autor bawi się liniami prostymi, rozbijając je na kawałki, zginając fałdy draperii, nadając ciału tancerkę wosku, zmuszając nie tylko bohaterkę do tańca, ale także wygląd oszołomionego widza, zwłaszcza tego, który urodził się mężczyzną. Ta praca jest jagodowa, letnia, muzyczna. Kontrastująca paleta pierwszego planu doskonale współgra z bezbarwnym rozmytym tłem.
Kolor płótna jest bardzo ciepły, prawie płonący, jak pikantna meksykańska fasola. Dotyk koloru uzupełnia ostrość tańca gorącej dziewczyny Alfonso.