Urodził się w domu publicznym obraz “Dziewczęta z Awinionu” lub, jak sam autor nazywał się The Philosophical Brothel, sam. W tej pikantnej instytucji artysta szukał odpowiedzi na swoje wewnętrzne udręki, doświadczając wygaśnięcia miłości do kobiety, którą ostatnio uwielbiał. Dziewczęta łatwej cnoty stawiały przed nim najbardziej malownicze pozy, a przed oczami mistrza ich wspaniałe formy nabrały geometrycznego i martwego brzmienia.
Ciała rozkładały się na nienaturalne składniki i nie łączyły się ze sobą. Na ich twarzach pojawiły się brzydkie maski, odzwierciedlające tragiczne i nieszczęśliwe dusze “kapłanek” tego niezbyt inteligentnego obiektu w Barcelonie.
Około trzydziestu lat obraz był dostępny do recenzji tylko kolegom mistrza. Dla publiczności praca była zbyt rewolucyjna, zbyt niezwykła, zbyt wyzywająca. Koledzy traktowali ją inaczej: od podziwu i błyskotliwych proroctw, po przekleństwa i całkowite lekceważenie.
Krytycy sztuki szukają współbrzmienia z impresjonistami, z mistrzami archaicznej Hiszpanii. Korzenie estetyki nowej dla artysty tkwią oczywiście w sztuce ludowej. Picasso zawsze pozostawał Hiszpanem we wszystkim: w ostrości, temperamencie, kolorze i dramacie swoich prac.
W pracy dwie harmonijne kolory wielkiego mistrza – niebieskiego i różowego – harmonizują organicznie. Podsumowując poprzednie okresy twórczości, bolesne poszukiwanie jego konkretnej ścieżki w sztuce, autor zdecydowanie wkracza w nową, konkretną rzeczywistość artystyczną, odrzucając przeszłość i śmiało patrząc w przyszłość. Z tym dziełem zaczyna się Picasso, którego cały świat uważa za geniusza współczesnego malarstwa.
Widz jest wciąż zdumiony odwagą i wyjątkową ekspresyjnością, która sprawia, że obraz jest arcydziełem. To właśnie ten obraz zakończył krótką epokę fowizmu w sztuce, potwierdzając nową estetykę, nowy program, którego nazwa – kubizm – przez długi czas uchwycił umysły najlepszych mistrzów na całym świecie.
Olej na płótnie 1907 Lokalizacja: Muzeum Sztuki Nowoczesnej