Ślepy żebrak z chłopcem – Pablo Picasso

Ślepy żebrak z chłopcem   Pablo Picasso

Obraz „Biedny staruszek z chłopcem” jest bardzo jasnym dziełem charakteryzującym cały „niebieski” okres Pabla Picassa. Produktywny okres twórczości, nazywany niebieskimi krytykami sztuki, wyróżniał się tragicznymi i melancholijnymi intonacjami. Smutek, samotność, potrzeba, cierpienie – to główne emocje przenikające „niebieską” pracę.

Sam artysta uważał ten kolor za najlepszy do przedstawiania tak przejmująco gorzkich nastrojów.

Prezentowany obraz został namalowany w niebieskiej skali, dodatkowo podkreślając bladość wymizerowanych twarzy przedstawionych na zdjęciu oraz osierocenie i dystans postaci.

Zwiędły starzec o pomarszczonej twarzy i brodzie pochylił się nad cienkim chłopcem. Spojrzenie starca wygląda nigdzie, więc można podejrzewać go o ślepotę. Duże, ale cienkie kościste stopy, które akcentują uwagę, są tworzone na pierwszym planie, tworząc nieznośne uczucia dla widza.

Na prawym ramieniu starca, przykucniętego na podłodze, siedzi chłopiec, jedząc mały kawałek chleba. Jego głęboki i przemyślany wygląd pozbawia twarz dziecka przynajmniej odrobiny witalności, tak charakterystycznej dla wszystkich dzieci.

Bardzo trudno jest zrozumieć, kto to jest – dziadek z wnukiem lub niewidomy z przewodnikiem? Picasso nie ujawnia nam tej tajemnicy. Jedyną rzeczą oczywistą jest nierozerwalne połączenie tych dwóch osób.

Dlatego chłopiec jest tak blisko starca, a on bez wahania daje dziecku, być może ostatni kawałek chleba.

Obraz ma ciekawe, pozornie niekompatybilne właściwości: z jednej strony są to statyczne postacie pozbawione jakiegokolwiek ruchu, az drugiej strony w ich pozycjach i oderwanych poglądach można odczytać, a raczej odczuć, tyle beznadziei i melancholii, które sprawiają, że ten obraz jest niezwykle emocjonalny i potężny wpływ na widza.

Z punktu widzenia technologii praca ta jest nadal pozbawiona śmiałych eksperymentów związanych z kolejnymi obrazami mistrza – jest to liniowa konstrukcja kompozycji, niemal realistyczne pisanie figur. Innowacja jest dokładnie w kolorze. Picasso celowo zapisał obraz z niepotrzebnego koloru, pozostawiając tylko niebieski, tworząc objętość i przestrzeń tylko z kombinacjami odcieni i ciemnych wyraźnych linii.

Ze wszystkich dzieł stworzonych przez mistrza w tym czasie obraz ten jest rozpoznawany jako najbardziej „niebieski”, co oznacza maksymalne nasycenie spektrum kolorów.

1 Star2 Stars3 Stars4 Stars5 Stars (1 votes, average: 5,00 out of 5)